Zygmunt Berling

„`html

Zygmunt Henryk Berling

Zygmunt Henryk Berling (ur. 27 kwietnia 1896 w Limanowej, zm. 11 lipca 1980) był polskim wojskowym i politykiem, prawnikiem z wykształcenia. Służył w Armii Austro-Węgier, Wojsku Polskim, Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR oraz Ludowym Wojsku Polskim. Pełnił ważne funkcje, m.in. dowódcy 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki i 1 Armii WP oraz komendanta Akademii Sztabu Generalnego.

Życiorys

Młodość

Urodził się jako syn Michała i Aurelii Berlingów. Po maturze w 1915 roku w II Gimnazjum w Nowym Sączu dołączył do organizacji „Filarecja” oraz Związku Strzeleckiego, gdzie uzyskał pierwsze przeszkolenie wojskowe.

I Wojna Światowa

W 1914 roku zaciągnął się do Legionów Polskich i po różnych perypetiach, w tym internowaniu, służył w armii austro-węgierskiej do listopada 1918.

Dwudziestolecie międzywojenne

Po wojnie wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie odznaczył się podczas walk o Lwów. W 1939 roku zrezygnował z wojska z powodu osobistych problemów prawnych.

II Wojna Światowa

Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez NKWD. Po zwolnieniu zdecydował się na współpracę z nimi, co uratowało go od egzekucji podczas zbrodni katyńskiej. W 1941 roku zadeklarował chęć walki z Niemcami, a po utworzeniu Armii Polskiej w ZSRR został mianowany szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty. Po wojnie pełnił funkcje dowódcze i organizacyjne w Ludowym Wojsku Polskim.

Życie prywatne

Berling był dwukrotnie żonaty, miał czworo dzieci. Jego córka Krystyna była sanitariuszką w powstaniu warszawskim.

Opinie i upamiętnienie

Odznaczony wieloma medalami, w tym Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Na jego cześć nazwano wiele ulic i obiektów publicznych, a w Warszawie w 1985 roku odsłonięto pomnik, który został usunięty w 2019 roku.