Żwirowiec łąkowy (Glareola pratincola)
Żwirowiec łąkowy, znany również jako żwirowiec obrożny, to średniej wielkości ptak z rodziny żwirowcowatych (Glareolidae), występujący w Eurazji i Afryce. Nie jest zagrożony wyginięciem, a jego populacja w Polsce jest sporadyczna.
Systematyka
Obecnie wyróżnia się dwa podgatunki żwirowca łąkowego:
- G. p. pratincola – występujący w Afryce Północnej i Europie Południowej.
- G. p. fuelleborni – zamieszkujący Afrykę Subsaharyjską.
W przeszłości uznawano inne podgatunki, jednak teraz są traktowane jako synonimy.
Występowanie
Podgatunki żwirowca łąkowego zamieszkują różne regiony:
- G. pratincola pratincola: Od Półwyspu Iberyjskiego przez Europę Południową, Bałkany, Bliski Wschód do Pakistanu. Zimuje w Afryce Subsaharyjskiej i rzadko występuje w Polsce.
- G. pratincola fuelleborni: Od Senegalu do południowej Somalii oraz wschodniej RPA.
Morfologia
W szacie godowej żwirowiec łąkowy ma oliwkowobrązowy wierzch ciała z ceglastym nalotem. Brzuch i kuper są białe, a na bokach i piersi znajduje się strefa szarobrązowa. Samce i samice różnią się kolorem kantarka: samiec ma czarny, a samica brązowy.
Wymiary średnie:
- Długość ciała: 22–27 cm
- Rozpiętość skrzydeł: ok. 50 cm
- Masa ciała: 60–95 g
Ekologia i zachowanie
Żwirowiec łąkowy zamieszkuje suche obszary, takie jak stepy i półpustynie, w pobliżu wody. Gniazda zakłada na ziemi, tworząc kolonie.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 2–4 jaja. Jaja są wysiadywane przez około 18 dni przez obydwoje rodziców. Pokarm żwirowca to głównie owady, pająki i mięczaki.
Status i ochrona
Zgodnie z klasyfikacją IUCN, żwirowiec łąkowy jest uznawany za gatunek najmniejszej troski (LC) od 1988 roku. Liczebność populacji globalnej szacuje się na 160–600 tysięcy osobników, z tendencją spadkową. W Polsce gatunek ten podlega ścisłej ochronie.
