Zwężenie samogłosek nieakcentowanych w łacinie archaicznej
Zwężenie samogłosek nieakcentowanych to zjawisko fonetyczne charakterystyczne dla łaciny archaicznej. Polega ono na przekształceniu krótkiej, otwartej samogłoski przed akcentem, która ulega zwężeniu do dźwięku [ĭ].
Przykładem tego zjawiska jest dorycki wyraz machăna, który po przejęciu przez łacinę przekształcił się w machĭna. Zjawisko to może być interpretowane jako jedna z faz synkopy, zatrzymanej w połowie procesu.
Zmiany fonetyczne tego typu, które można zaobserwować w leksyce łaciny klasycznej, sugerują, że w głębokiej epoce przedliterackiej (VIII/VII w. p.n.e.) łacina miała akcent inicjalny, czyli akcentujący pierwszą sylabę wyrazu. Przykładem jest wyraz inĭmīcus, powstały z połączenia in + ămīcus. Chociaż w łacinie klasycznej akcent znajduje się na -īc-, to w czasie archaicznym musiał być inicjalny, co pozwoliło na przekształcenie -ăm- w -ĭm-.
Podsumowanie
- Zwężenie samogłosek nieakcentowanych dotyczy łaciny archaicznej.
- Przekształcenie samogłoski do [ĭ] występuje przed akcentem.
- Przykład: machăna → machĭna.
- Łacina archaiczna miała akcent inicjalny.
- Dowód: inĭmīcus z in + ămīcus.
