Żółta odmiana człowieka
Żółta odmiana człowieka, znana również jako mongoloidzi, to jedna z grup antropologicznych, które zostały wydzielone w historii. Podział ten po raz pierwszy zaproponował Georges Cuvier w 1812 roku, opierając się na kolorze skóry.
Charakterystyczne cechy tej odmiany, które są dostosowaniem do klimatu Azji, obejmują:
- niski wzrost
- długi tułów
- krótkie nogi
- mała powierzchnia ciała
- grube, przetłuszczone włosy
- płaska twarz
- nisko osadzony nos
- skośna szpara oczna
Te cechy anatomiczne pomagają w ochronie przed zimnem i nadmiarem światła, zwłaszcza w obszarach pokrytych śniegiem.
Klasyfikacja
Klasyfikacja zaproponowana przez Cuviera była kontynuowana przez innych naukowców. W 1947 roku E.A. Hooton zasugerował podział ludzkości na trzy odmiany, które podzielił na różne podrasy. Do podstawowych ras odmiany żółtej Hooton zaliczył:
- Mongolską klasyczną
- Eskimoską
- Indiańską:
- Typ długogłowy
- Typ krótkogłowy
- Indonezyjsko-mongoloidalną:
- Typ malajsko-mongoloidalny
- Typ indonezyjski
Klasyfikacja Czekanowskiego z Polskiej Szkoły Antropologicznej także wyróżniała te trzy podstawowe odmiany, lecz spotkała się z krytyką ze strony zwolenników populacyjnej koncepcji rasy.
Pojęcia związane z Mongołami wprowadził Christoph Meiners w 1785 roku w swoim dziele „Grundriss der Geschichte der Menschheit”, gdzie podzielił ludzkość na dwie rasy: tatarsko-kaukaską i mongolską. Termin ten został później spopularyzowany przez Johanna Blumenbacha.
Mieszkańcy Azji Środkowej, tacy jak Kazachowie, Mongołowie i Kirgizi, wykazują cechy rasy żółtej, a Uzbecy są postrzegani jako forma przejściowa między rasą żółtą a białą.
