Żołędnica europejska
Żołędnica europejska, znana naukowo jako Eliomys quercinus, to gatunek gryzonia z rodziny popielicowatych, występujący w Europie i północnej Afryce.
Nazewnictwo
W polskiej literaturze zoologicznej gatunek ten był określany jako „żołędnica”. Od 2015 roku, zgodnie z publikacją „Polskie nazewnictwo ssaków świata”, przyjęto nazwę „żołędnica europejska”, rezerwując termin „żołędnica” dla rodzaju tych gryzoni.
Opis
Żołędnica europejska osiąga długość ciała od 11 do 14 cm, a ogona od 9 do 12 cm. Jej futro jest popielato-rude na grzbiecie, natomiast spód ciała ma kolor żółtawy. Ogon zakończony jest kitą z czarnych włosów z białymi końcówkami. Charakterystyczne cechy to biała plama przed uchem i czarna plama na bocznej części głowy. Żołędnica ma duże, okrągłe oczy oraz stosunkowo długie uszy.
Występowanie
Żołędnica europejska występuje w Europie, aż po Ural, oraz w północnej Afryce. W Polsce można ją spotkać jedynie w Babiogórskim Parku Narodowym.
Biotop
Preferuje lasy liściaste i mieszane, prowadząc nadrzewny tryb życia. Buduje gniazda w dziuplach.
Tryb życia
Żołędnica prowadzi nocny tryb życia, odżywiając się owocami, nasionami oraz owadami. Zimą zapada w sen zimowy, który trwa od września-października do końca kwietnia, gromadząc zapasy na ten okres.
Rozród
Okres ciąży wynosi 23 dni. Samice rodzą średnio 3 do 6 młodych dwa razy w roku, które przez pierwsze 4 tygodnie żywią się mlekiem matki. Żołędnica europejska zazwyczaj dożywa 6 lat.
Ochrona
W Polsce gatunek ten podlega ścisłej ochronie. Zgodnie z rozporządzeniem MŚ z 12.10.2011, konieczne jest utworzenie strefy ochrony ostoi o powierzchni 25 ha starodrzewów wokół stwierdzonego stanowiska.
