„`html
Zofia Orliczowa
Zofia Orliczowa, z domu Krzysik, ps. „Krystyna”, „Zofia” (ur. 26 września 1898 w Fočy, zm. 5 listopada 1999 w Poznaniu) była nauczycielką oraz porucznikiem Armii Krajowej. Ukończyła gimnazjum klasyczne we Lwowie, a następnie studiowała fizykę na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie pracowała jako asystentka.
Aktywność podczas II wojny światowej
W okresie II wojny światowej Zofia była aktywnym członkiem ZWZ-AK, pełniąc funkcje łączniczki oraz szefa łączności Okręgu Lwowskiego. Uczestniczyła w tajnym nauczaniu i była sekretarką Stefana Balickiego. W 1944 roku została mianowana podporucznikiem czasu wojny.
Represje po wojnie
Po wojnie ukrywała się w Krakowie przed represjami władz komunistycznych. Aresztowana w marcu 1948, została skazana na 12 lat więzienia za działalność w organizacji „Wolność i Niezawisłość”. Zwolniona w 1953 roku, a rehabilitowana w 1956.
Życie osobiste
12 lipca 1928 roku wyszła za mąż za Władysława Orlicza, profesora matematyki. Zmarła 5 listopada 1999 roku w Poznaniu i została pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Junikowo.
Odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1944)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1998)
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Krzyż Armii Krajowej (1949)
- Krzyż Partyzancki (1975)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1980)
- Złota Odznaka ZNP (1975)
Bibliografia
- Tomasz Balbus, Zofia Orlicz, w: Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939–1956, Kraków 2000.
- Bogusław Polak, Zofia Orliczowa, w: Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1999.
„`
