Zofia Kozarynowa (ps. T. Brudzewski, Krystyna Jaworska, Rębajło) urodziła się 20 listopada 1890 roku w Warszawie, a zmarła 17 kwietnia 1992 roku w Laxon Hall w Wielkiej Brytanii. Była polską pisarką i publicystką.
Życiorys
Zofia Kozarynowa pochodziła z rodziny o bogatych tradycjach intelektualnych. Była córką historyka Franciszka Rawity-Gawrońskiego oraz Antoniny z Miłkowskich. Ukończyła studia na Sorbonie, zdobywając w 1919 roku dyplom licence es-lettres. W 1918 roku poślubiła Stanisława Kozaryna.
W latach 1929–1939 pracowała jako lektorka języka polskiego i wykładowca literatury na Uniwersytecie w Turynie, gdzie wspierała rozwój biblioteki Instytutu Attilio Begeya. Po wybuchu II wojny światowej wróciła do Polski, a w 1946 roku osiedliła się na stałe w Wielkiej Brytanii.
Przed 1939 rokiem publikowała powieści pod pseudonimem Tadeusz Brudzewski, takie jak:
- Walka z cieniem (1924)
- Dzwon na trwogę (1926)
- Zatrute źródło (1927)
- Płomień na wietrze (1929)
- Cyklon (1931)
Jej utwory ukazywały się głównie w wydawnictwie Gebethnera i Wolffa oraz w prasie, takiej jak „Rzeczypospolita” i „Kurier Warszawski”.
Na emigracji skoncentrowała się na działalności publicystycznej, współpracując z wieloma czasopismami, w tym „Wiadomościami Polskimi”, „Tygodniem Polskim” i „Zeszytami Literackimi”. Publikowała również utwory dla dzieci oraz przekłady literackie. W 1982 roku wydała tom wspomnień Sto lat, w którym opisała życie polskiej inteligencji.
Kozarynowa była laureatką wielu nagród literackich, w tym:
- nagrody im. A. Godlewskiego (1974)
- nagrody „Wiadomości” (1980)
- nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (1990)
Ostatnie lata spędziła w domu spokojnej starości, kontynuując pracę publicystyczną aż do 100. roku życia. Zmarła w wieku 102 lat.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1987)
- Srebrny Wawrzyn Akademicki (1938)
Kozarynowa pozostaje ważną postacią w polskiej literaturze i publicystyce, zarówno w kraju, jak i na emigracji.
