Złoty Lew
Złoty Lew (wł. Leone d’oro) to główna nagroda filmowa przyznawana corocznie za najlepszy film na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, który odbywa się od 1949 roku. Od 1970 roku przyznawana jest również Honorowa Nagroda Złotego Lwa za całokształt twórczości, skierowana do wybitnych twórców kina.
Historia nagrody
Początkowo w latach 1934–1942 nagrodą główną był Puchar Mussoliniego, a w latach 1946–1948 Wenecka Międzynarodowa Nagroda Główna. W 1949 roku zmieniono ją na Złotego Lwa, którego forma statuetki nawiązuje do flagi Republiki Weneckiej. W latach 1969-1979 nagrody nie przyznawano z powodu krytyki festiwalu jako kontynuacji faszystowskich tradycji.
Statystyki
Najwięcej Złotych Lwów zdobyły filmy z Francji (12), Włoch (11), USA (10) oraz Chin (4). Wyróżnienie to otrzymały również kobiety-reżyserki, takie jak Margarethe von Trotta, Agnès Varda i Sofia Coppola. Jedynymi dokumentami, które zdobyły Złotego Lwa, są „Rzymska aureola” (2013) i „Całe to piękno i krew” (2022).
Podwójni laureaci
Czterej reżyserzy zdobyli Złotego Lwa dwukrotnie:
- André Cayatte – „Sprawiedliwości stało się zadość” (1950) i „Przejście Renu” (1960)
- Louis Malle – „Atlantic City” (1980) i „Do zobaczenia, chłopcy” (1987)
- Zhang Yimou – „Historia Qiu Ju” (1992) i „Wszyscy albo nikt” (1999)
- Ang Lee – „Tajemnica Brokeback Mountain” (2005) i „Ostrożnie, pożądanie” (2007)
Z polskich twórców nagrodzeni zostali Krzysztof Zanussi za „Rok spokojnego słońca” (1984) oraz Krzysztof Kieślowski za „Trzy kolory. Niebieski” (1993).
Podsumowanie
Złoty Lew to prestiżowa nagroda filmowa, która ma długą historię i znaczący wpływ na światowe kino. Jej laureaci pochodzą z różnych krajów, a nagroda jest ceniona za uhonorowanie zarówno fabuł, jak i dokumentów filmowych.
