Zimny lut – definicja i przyczyny powstawania
Zimny lut, znany również jako zimny styk, to nieprawidłowe złącze, które powstaje w wyniku nieodpowiedniego procesu lutowania. W odróżnieniu od prawidłowego lutowania, gdzie lut topnieje pośrednio przez łączone metale, zimny lut tworzy się, gdy lutowanie odbywa się tylko przez bezpośrednie stopienie lutu lutownicą. W efekcie materiał łączony oraz lut nie osiągają wymaganej temperatury, co powoduje, że złącze ma charakter adhezyjny, a nie dyfuzyjny.
Konsekwencje powstawania zimnego lutu
Zimny lut charakteryzuje się:
- Wysoką rezystancją lub całkowitym przerwaniem obwodu elektrycznego, co ułatwia jego lokalizację.
- Izolacją i iskrzeniem na powierzchni, co może prowadzić do uszkodzeń elementów elektronicznych.
- Małą wytrzymałością mechaniczną oraz brakiem szczelności.
- Słabą odpornością na korozję.
Wizualne aspekty zimnego lutu
W przypadku lutowania zawierającego ołów, złącze często jest chropowate, matowe i łatwo się odrywa. Natomiast w lutowaniu bezołowiowym, zimny lut może wyglądać podobnie do prawidłowego złącza, co utrudnia jego identyfikację.
Metody zapobiegania zimnym lutom
Aby zminimalizować ryzyko powstawania zimnych lutów, można zastosować następujące praktyki:
- Użycie topnika do oczyszczenia powierzchni lutowanych z tlenków.
- Staranna „pobielenie” końcówek przewodów przed lutowaniem, co ułatwia osiągnięcie odpowiedniej temperatury podczas lutowania na „gotowo”.
Podobieństwo do niezgodności spawalniczych
W spawalnictwie odpowiednikiem zimnego lutu jest niezgodność spawalnicza, znana jako przyklejenie, co ilustruje podobieństwo problemów w obu procesach łączenia materiałów.
