Ziemia Baffina
Ziemia Baffina, znana również jako Wyspa Baffina (inuktitut: Qikiqtaaluk), jest największą wyspą Archipelagu Arktycznego oraz drugą co do wielkości wyspą Arktyki, po Grenlandii. Jej powierzchnia wynosi 507 451 km², a populacja szacowana jest na około 11 tysięcy osób (stan na 2007 rok).
Wyspa nosi nazwisko angielskiego odkrywcy Williama Baffina, który badał jej obszar w XVII wieku. Politycznie Ziemia Baffina należy do Kanady, a dokładniej do terytorium Nunavut. Znajduje się na północ od Cieśniny Hudsona, która oddziela ją od półwyspu Labrador. Największa osada na wyspie to Iqaluit, będąca stolicą Nunavut.
Geografia i ukształtowanie terenu
Ziemia Baffina charakteryzuje się głównie skalistą powierzchnią oraz wysokimi górami z licznymi lodowcami w centralnej części wyspy. W zachodniej, nizinne części znajduje się tundra. Linia brzegowa wyspy jest zróżnicowana, z wieloma fiordami i półwyspami, takimi jak:
- Półwysep Brodeur
- Półwysep Borden
- Półwysep Cumberland
- Półwysep Hall
- Półwysep Meta Incognita
- Półwysep Foxe
Najdłuższą rzeką na wyspie jest Koukdjuak, która przepływa przez dwa największe jeziora: Nettilling i Amadjuak.
Historia
Ziemia Baffina była znana wikingom jako Pustkowie Zachodnie, a jej odkrycie przypisuje się Erykowi Rudemu w latach 80. X wieku. W islandzkich sagach występuje też pod nazwą Helluland, chociaż niektórzy badacze utożsamiają tę nazwę z Labradorem. W czasach nowożytnych wyspa została odkryta na nowo przez Martina Frobishera w 1578 roku, a następnie lepiej zbadana przez Williama Baffina w 1614 roku.
Podsumowanie
Ziemia Baffina to unikalny obszar o bogatej historii i zróżnicowanej geografii, będący ważnym elementem Arktyki i Kanady.
