Zespół Guillaina-Barrégo (GBS)
Zespół Guillaina-Barrégo (GBS) to ostre, wielokorzeniowe zapalenie demielinizacyjne, które może obejmować również aksonalną neuropatię ruchową. Wyróżnia się różne postacie GBS, takie jak klasyczna, pierwotnie aksonalna, paraparetyczna, gardłowo-szyjno-ramienna, zespół Millera Fishera oraz zapalenie pnia mózgu Bickerstaffa.
Historia
Chorobę po raz pierwszy opisał Jean Landry w 1859 roku. W 1916 roku Georges Guillain, Jean Alexandre Barré oraz Andre Strohl przedstawili kolejne opisy tego schorzenia.
Epidemiologia
GBS występuje w każdym wieku, jednak rzadziej dotyka dzieci. Zapadalność wynosi 1,5–2 przypadków na 100 000 osób rocznie.
Etiologia
Uszkodzenie nerwów w GBS jest wynikiem procesów autoimmunologicznych, prowadzących do demielinizacji lub uszkodzenia aksonów. GBS często występuje po zakażeniach, takich jak:
- Campylobacter
- Haemophilus influenzae
- Mycoplasma pneumoniae
- wirus Zika
- wirus grypy
- wirusy zapalenia wątroby typu B i C
Nie zaleca się podawania szczepionki przeciw grypie, ponieważ może to prowadzić do reaktywacji GBS.
Objawy
Objawy GBS obejmują:
- parestezje i bóle stóp
- bóle korzeniowe
- niedowład wiotki kończyn dolnych
- osłabienie odruchów głębokich
- zaburzenia czucia
- obustronny niedowład mięśni twarzy
- niedowłady mięśni gałkoruchowych
- zaburzenia autonomiczne, w tym rytmu serca i ciśnienia krwi
- niewydolność oddechowa
Rozpoznanie
Aby rozpoznać GBS, konieczne są:
- postępujące osłabienie kończyn
- zniesienie lub osłabienie odruchów
- podwyższone stężenie białka w PMR
- nieprawidłowości w elektromiografii
Objawy wspierające rozpoznanie to m.in. narastanie objawów, symetryczność objawów oraz brak gorączki na początku choroby.
Leczenie
Leczenie GBS polega na plazmaferezie oraz dożylnych wlewach immunoglobulin (IVIG). Wskazana jest także rehabilitacja ruchowa oraz leczenie objawowe zaburzeń autonomicznych.
