Żegluga Śródlądowa
Żegluga śródlądowa odnosi się do przemieszczania statków po drogach wodnych wewnętrznych. W porównaniu do żeglugi morskiej, warunki są znacznie łatwiejsze, co powoduje, że jednostki pływające mają mniejsze wymagania dotyczące konstrukcji i obsługi. Główną wadą żeglugi śródlądowej jest ograniczenie tonażu jednostek.
Na szlakach żeglugi śródlądowej można spotkać różne przeszkody, takie jak mielizny, mosty czy śluzy, co wymaga odpowiedniego planowania tras. Używane jednostki pływające są zazwyczaj mniejsze niż te w żegludze morskiej, a czasami łączy się je w zestawy.
Żegluga śródlądowa odbywa się blisko brzegu lub na zbiornikach wodnych, co ułatwia wyładunek ładunków. Bliskość infrastruktury, takiej jak szpitale, warsztaty, czy transport lądowy, sprawia, że rozwiązanie problemów związanych z bezpieczeństwem osób i ładunków, a także awariami sprzętu, jest prostsze. Ponadto, zjawiska atmosferyczne są mniej niebezpieczne niż na morzu, co prowadzi do niższych wymagań kwalifikacyjnych dla obsługi śródlądowych środków transportu wodnego.
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Ustawa z 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej – Dz.U. 2001 nr 5, poz. 43
