Zdobysław Stawczyk
Zdobysław Stawczyk (1 czerwca 1923 – 1 września 2005) był polskim lekkoatletą specjalizującym się w biegach sprinterskich. Zdobył tytuł Sportowca Roku 1949 w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”.
Życiorys
Stawczyk był synem Władysława i reprezentował kluby Victoria Częstochowa oraz AZS Poznań. W latach 1948–1954 zdobył 9 tytułów mistrza Polski w różnych konkurencjach, w tym biegu na 100 m i 200 m, a także w sztafecie 4×100 m i pięcioboju. Ustanowił 11 rekordów Polski.
Jego największe osiągnięcia miały miejsce na Akademickich Mistrzostwach Świata, gdzie w Budapeszcie zdobył złoty medal na 200 m oraz dwa brązowe medale (100 m i sztafeta 800+400+200+200 m) w 1949 roku. W 1954 roku ponownie w Budapeszcie wygrał na 100 m i 200 m.
W 1952 roku uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Helsinkach, gdzie nie odniósł większych sukcesów, odpadając w ćwierćfinałach i półfinałach.
Kariera akademicka
Stawczyk ukończył studia na Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu, gdzie później wykładał i pełnił funkcje dyrektora Instytutu Wychowania Fizycznego i Sportu oraz rektora. Otrzymał tytuł profesora w dziedzinie wychowania fizycznego.
Był autorem licznych prac naukowych, w tym:
- Morfofunkcjonalne podstawy skoków lekkoatletycznych (1967)
- Gry i zabawy lekkoatletyczne dla młodzieży szkolnej (1970)
- Motoryka człowieka jako przedmiot badań w wychowaniu fizycznym i sporcie (1978)
- Ćwiczenia ogólnorozwojowe (1985)
Odznaczenia i upamiętnienie
Stawczyk został uhonorowany medalem Kalos Kagathos (1989) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1994). Otrzymał również tytuł „Zasłużony Mistrz Sportu”.
Zmarł 1 września 2005 roku i został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu.
