Zdjęcie rentgenowskie
Zdjęcie rentgenowskie, znane również jako rentgenogram lub RTG, to dwuwymiarowy obraz uzyskiwany podczas prześwietlania ciała pacjenta promieniowaniem rentgenowskim. Jest to jedna z podstawowych metod diagnostycznych w medycynie. Pierwsze zdjęcie rentgenowskie całego ciała zostało wykonane przez Arthura Fuchsa z firmy Kodak 1 lipca 1934 roku.
Zasada powstawania obrazu
Promieniowanie rentgenowskie przechodzi przez ciało pacjenta i rejestruje się na błonie rentgenowskiej. Część promieniowania jest absorbowana przez tkanki, co prowadzi do powstania obrazu w formie negatywu. Obszary, gdzie tkanki pochłonęły więcej promieniowania, są jaśniejsze (przejaśnienie), natomiast te, gdzie dotarło mniej promieniowania, są ciemniejsze (zacienienie).
Kości, które pochłaniają więcej promieniowania, są widoczne jako jasne obszary na zdjęciu. Promieniowanie jonizujące ulega rozproszeniu, co może wpływać na kontrast obrazu. W celu lepszego zobrazowania niektórych struktur stosuje się środki cieniujące. Dla zwiększenia kontrastu, błona fotograficzna w kasecie rentgenowskiej jest wspomagana przez ekran fluorescencyjny.
Oznaczenia na zdjęciach rentgenowskich
Aby jednoznacznie określić, z której strony jest wykonywane zdjęcie, stosuje się oznaczenia w postaci liter L, P i R. Oznaczają one odpowiednio lewą, prawą stronę oraz prawą stronę w języku angielskim (right). Czasami wykorzystuje się również skróty łacińskie: Sin (strona lewa) i Dx (strona prawa). Oznaczenia te mają różne kształty i kolory, co ułatwia identyfikację.
Przykłady zdjęć rentgenowskich
- Zdjęcie dłoni Alberta von Köllikera wykonane przez Röntgena w 1896 roku.
- Zdjęcie przedramienia z widocznym złamaniem kości promieniowej.
- Zdjęcie stawu kolanowego z widocznymi kulkami śrutu po postrzale.
- Zdjęcie boczne głowy i szyi.
- Zdjęcie boczne czaszki z widocznym oponiakiem.
- Zdjęcie klatki piersiowej.
- Zdjęcie stopy z płaskostopiem.
- Zdjęcie lewego stawu barkowego.
