Życiorys Zbigniewa Korosadowicza
Zbigniew Korosadowicz (12 grudnia 1907 – 2 czerwca 1983) był wybitnym geografem, taternikiem oraz naczelnikiem Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (TOPR). Urodził się w Krakowie, a swoje studia geograficzne ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach osiedlił się w Zakopanem, gdzie pracował jako nauczyciel i wykładowca miernictwa w Technikum Budowlanym w latach 1945-1971.
Działalność taternicka
Przed II wojną światową Korosadowicz był jednym z czołowych polskich taterników. Do jego najważniejszych osiągnięć wspinaczkowych należą:
- Środkowa część północnej ściany Żabiej Turni Mięguszowieckiej (1932)
- Południowo-wschodnia ściana Kołowego Szczytu (1931)
- Północno-wschodnia grzęda Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (1935)
- Wschodnia ściana Łomnicy (1935)
- Północna ściana Małego Młynarza (1935)
- Północna ściana Jaworowego Szczytu (zima 1933)
- Północna ściana Małego Kieżmarskiego Szczytu (zima 1933)
- Północna ściana Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (zima 1936)
Wspinał się także w Alpach oraz w Atlasie. W 1936 roku wstąpił do TOPR, a w 1940 roku zorganizował go pod nazwą Tatra-Bergwacht na polecenie niemieckich władz. Po wojnie krótko pełnił funkcję kierownika TOPR, prowadząc łącznie 68 wypraw ratunkowych.
Znaczące akcje ratunkowe
Jedną z najbardziej pamiętnych akcji, którą kierował Korosadowicz, była operacja ratunkowa w Dolinie Zuberskiej w lutym 1945 roku, mająca na celu pomoc rannym partyzantom. W obliczu niemieckiej kontroli terytorium, akcja była niezwykle niebezpieczna, ale zakończyła się sukcesem. Wydarzenie to zostało uwiecznione w polskich filmach Błękitny krzyż (1955) oraz Na ratunek, a także czechosłowackim Biela tma.
Śmierć i dziedzictwo
Zmarł tragicznie w 1983 roku podczas wycieczki w Tatry. Został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem. Jego młodszy brat, Janusz, był również znanym działaczem PTTK.
