Zatoka czołowa
Zatoka czołowa (łac. sinus frontalis) to parzysta przestrzeń powietrzna w kościach czaszki, należąca do zatok przynosowych. Oddzielają ją przegrody zatok czołowych.
Budowa i rozwój
Zatoka czołowa występuje u różnych gatunków zwierząt i różni się pod względem rozwoju oraz lokalizacji:
- Bydło domowe: Zatoka dobrze rozwinięta, zajmuje przednie ¾ kości czołowej.
- Świnie: Zatoka czołowa również dobrze rozwinięta, rozciąga się na kości ciemieniową i skroniową.
- Konie: Zatoka większa niż u małych przeżuwaczy, obejmuje cały obszar kości czołowej i łączy się z zatoką małżowiny dogrzbietowej.
- Drapieżne: Zatoka zajmuje ¾ przedniej części kości czołowej.
U człowieka zatoka czołowa znajduje się nad oczodołami w kości czołowej i może przyjmować różne kształty, od całkowitego braku po rozległe, wielokomorowe formy. Przeciętna pojemność zatoki wynosi od 4 do 7 ml.
Rozwój zatoki czołowej zaczyna się w wieku 5-7 lat i trwa do 25-30 roku życia.
Znaczenie kliniczne
Rozbudowana zatoka czołowa może sprzyjać powikłaniom zapalnym, ponieważ jej tylna ściana jest częścią przedniej ściany dołu czaszki, co może ułatwiać rozprzestrzenianie się zakażeń wewnątrz czaszki w przypadku zapalenia zatoki lub urazu w tej okolicy.
Podsumowanie
Zatoka czołowa jest istotnym elementem anatomii czaszki, różniącym się u różnych gatunków zwierząt oraz u ludzi. Jej rozwój i struktura mają znaczenie dla zdrowia oraz potencjalnych problemów medycznych.
