Zasada ekwipartycji energii
Zasada ekwipartycji energii jest kluczowym pojęciem w termodynamice, które stwierdza, że dostępna energia cząsteczki rozkłada się równo pomiędzy wszystkie możliwe stopnie swobody. Oznacza to, że energia związana z ruchem postępowym, obrotowym oraz drganiami jest podzielona równomiernie. Średnia energia cząsteczki określona jest wzorem:
gdzie:
- – temperatura w kelwinach,
- – stała Boltzmanna,
- – liczba stopni swobody, która różni się w zależności od rodzaju cząsteczki.
Stopnie swobody cząsteczek
- Dla cząsteczek jednoatomowych,
- Dla cząsteczek liniowych,
- Dla cząsteczek nieliniowych,
W przypadku ciał stałych, gdzie występują tylko drgania, liczba stopni swobody wynosi
Historia
Zasada ekwipartycji energii została wprowadzona przez Jamesa Clerk Maxwella w 1867 roku, a Ludwig Boltzmann w latach 1868-1872 dowiódł, że energia jest rozdzielana równomiernie między wszystkie stopnie swobody. Nazwa zasady wywodzi się z łaciny, gdzie „ekwi-” oznacza „równy”, a „partycja” – „udział”.
Ogólna forma zasady
Ogólna postać zasady ekwipartycji można zapisać jako:
gdzie:
- – składowa pędu,
- – hamiltonian układu.
Energia wewnętrzna
Średnia energia cząsteczki pomnożona przez ich liczbę daje energię wewnętrzną gazu doskonałego:
Znając geometrię cząsteczek, można obliczyć energię wewnętrzną i różne właściwości termodynamiczne, w tym ciepło molowe.
Doświadczenia
Wartości ciepła molowego w warunkach izochorycznych uzyskuje się przy wysokich temperaturach. Dla wodoru w niskich temperaturach ciepło molowe wynosi , a w temperaturze pokojowej . Przy bardzo wysokich temperaturach dąży do wartości teoretycznej . Zjawisko to można wyjaśnić na podstawie mechaniki kwantowej, gdzie energia może przyjmować tylko określone wartości, co wpływa na zachowanie gazów.
Podsumowanie
Zasada ekwipartycji energii stanowi fundamentalny element w zrozumieniu rozkładu energii w układach fizycznych, co ma zastosowanie w wielu dziedzinach nauki, od fizyki statystycznej po termodynamikę.