Zamek skałkowy
Zamek skałkowy to mechanizm stosowany w dawnej broni strzeleckiej, wykorzystywany od XVII do I połowy XIX wieku. Jego działanie opiera się na inicjowaniu wystrzału poprzez iskry powstające przy uderzeniu krzemienia o metalową płytkę (krzesiwo).
Charakterystyka
W zamek skałkowym zapłon prochu na panewce generowany jest przez iskry z krzemienia, który jest umieszczony w kurku. Po naciśnięciu spustu, kurek opada, a iskry padają na panewkę z prochem, co prowadzi do zapłonu i wystrzału ładunku miotającego poprzez otwór zapałowy w lufie.
Rodzaje zamków skałkowych
- zamek niderlandzki
- zamek hiszpański
- zamek francuski
- zamek angielski
Historia
Zamek skałkowy został wynaleziony około 1570 roku i zyskał popularność w drugiej połowie XVII wieku, wypierając wcześniejsze mechanizmy, takie jak zamki lontowe i kołowe. Użycie krzemienia zamiast pirytu przyczyniło się do uproszczenia konstrukcji i obniżenia kosztów, co uczyniło obsługę broni łatwiejszą. Mechanizm ten był powszechnie stosowany do połowy XIX wieku, kiedy to został zastąpiony przez zamek kapiszonowy.
Linki zewnętrzne
Kategoria: Budowa broni palnej