Zamek lontowy
Zamek lontowy to rodzaj mechanizmu stosowanego w dawnej broni strzeleckiej, głównie odprzodowej, od połowy XV do XVII wieku w Europie oraz do połowy XIX wieku w Japonii. Jego działanie opiera się na inicjowaniu wystrzału za pomocą żarzącego się lontu.
Charakterystyka
W zamku lontowym zapłon prochu na panewce rozpoczynał się od żarzącego lontu, który był zamocowany w kurku. Po naciśnięciu spustu, kurek opadał na panewkę, zapalając proch. Płomień przedostawał się następnie do komory nabojowej, powodując wystrzał.
Do zalet zamka lontowego należy jego prosta konstrukcja, jednakże posiadał on również wady, takie jak:
- wrażliwość na warunki atmosferyczne,
- konieczność wcześniejszego zapalenia lontu.
W Europie zamek lontowy stosowany był głównie w broni długiej, jak muszkiety, natomiast w Japonii i Indiach wykorzystywano również lontowe pistolety.
Historia
Zamek lontowy powstał w połowie XV wieku i był pierwszym typem zamka w broni palnej. Zastąpił wcześniejsze metody, takie jak ręczne przystawianie lontu czy hubki, co umożliwiło strzelcom swobodne celowanie przed oddaniem strzału. Mimo wprowadzenia zamka kołowego w XVI wieku, obie konstrukcje były używane równolegle z uwagi na skomplikowaną budowę zamka kołowego. Ostatecznie obie technologie zostały wyparte przez zamki skałkowe w XVII wieku, jednak w Japonii zamek lontowy pozostawał w użyciu do połowy XIX wieku.
