Zamek Himeji
Zamek Himeji, położony w Himeji w prefekturze Hyōgo, jest jednym z najstarszych i najlepiej zachowanych zamków w Japonii. W 1993 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO i uznawany jest za Skarb Narodowy Japonii. Wraz z innymi zamkami, takimi jak Matsumoto i Kumamoto, stanowi istotny element japońskiego dziedzictwa kulturowego.
Nazwa zamku
Zamek usytuowany jest na wzgórzu Hime-yama, które nosi wiele nazw, takich jak Himeji-no-oka czy Sakuragi-yama. Znany jest również jako zamek Shirasagi (Biała Czapla) z powodu białych ścian pokrytych gipsem, które przypominają skrzydła czapli.
Historia
Budowę zamku rozpoczęto w 1333 roku jako fort przez Norimurę Akamatsu. W 1346 roku jego syn, Sadanori, przebudował go na pełnowymiarowy zamek. W późniejszym okresie zamek był rozbudowywany przez różne klany feudalne, a w 1581 roku Hideyoshi Toyotomi dobudował trzypiętrową wieżę. Po bitwie pod Sekigaharą w 1600 roku Ieyasu Tokugawa zlecił generalną przebudowę, która trwała do 1618 roku. Zamek Himeji przetrwał wiele katastrof i wojny, zachowując swój oryginalny kształt przez 400 lat. W 1869 roku, po upadku systemu feudalnego, został przejęty przez rząd Japonii.
Architektura
Kompleks zamkowy Himeji składa się z 83 budynków, wyróżniających się pomysłowymi systemami obronnymi. Zamek posiada skomplikowany labirynt ścieżek, który utrudniał wrogom dostanie się do głównej warowni. Himeji jest przykładem zamku typu hirayama-jiro, budowanego na wzgórzach równinnych. Po gruntownej renowacji, zamek został ponownie otwarty dla zwiedzających w marcu 2015 roku.
Legendy
W XVII wieku krążyła legenda o duchu kobiety, Osakabe, nawiedzającym zamek. W jednej z wersji tej historii, samuraj Musashi Miyamoto pokonał upiora w pojedynku. Osakabe-hime, rzekoma księżniczka-widmo, pojawia się w literaturze i teatrze kabuki.
Bibliografia
- Henri Stierlin, Zabytki architektury obronnej, Wydawnictwo G+J RBA, 2005.
