Zakon św. Jakuba z Altopascio
Zakon św. Jakuba z Altopascio, założony w 950 roku, był rycerskim zakonem szpitalników, który zyskał uznanie dzięki hrabinie Matyldzie z Canossy między 1070 a 1080 rokiem. Siedziba zakonu znajdowała się w Altopascio, w Toskanii, Włoszech.
Znany jako Zakon Rycerzy Tau, zawdzięczał swoją nazwę symbolowi krzyża w kształcie greckiej litery tau (τ), noszonego przez członków zakonu. Początkowo jego celem była opieka nad pielgrzymami podróżującymi do Rzymu, Ziemi Świętej oraz Composteli.
Rozwój i struktura zakonu
W okresie przed pierwszą krucjatą zakon rozwijał się, co doprowadziło do powstania gałęzi rycerskiej, która została zatwierdzona przez papieża w 1239 roku. Zakon przyjął nową regułę joannitów, co wpłynęło na jego działalność i organizację.
Historia i rozwiązanie zakonu
W XII i XIII wieku Zakon św. Jakuba z Altopascio rozprzestrzenił się na większą część Europy. Został rozwiązany w 1459 roku, a jego majątek przekazano Zakonowi Najświętszej Maryi Panny z Betlejem. Mimo papieskiej bulli, zakon funkcjonował nadal w XVI i XVII wieku, a jego ostateczne rozwiązanie miało miejsce we Włoszech w 1587 roku, po czym majątek przekazano Zakonowi św. Stefana. Gałąź francuska zakonu została rozwiązana w 1672 roku, a jej dobra przekazano lazarytom.
Strój zakonny
Strój członków zakonu składał się z czarnego lub ciemnoszarego habitu, na którym widniał biały krzyż „tau” na piersi. Kaptur był prawdopodobnie czerwony i również zdobiony tym symbolem.
Kategoria: Zakony szpitalnickie
