Zając szarak (Lepus europaeus)
Zając szarak to gatunek ssaka z rodziny zającowatych. Jest szeroko rozpowszechniony w Europie, z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego oraz północnej Skandynawii, a także w części Azji.
Występowanie
W Polsce zające szaraki są pospolite, a ich populacja wynosi około 0,5 miliona osobników, co stanowi spadek w porównaniu do lat 90., kiedy ich liczba przekraczała 1,1 miliona. Główne przyczyny tego spadku to:
- Wzrost liczby lisów spowodowany szczepieniami przeciwko wściekliźnie.
- Mechanizacja rolnictwa i zmniejszenie różnorodności siedlisk.
- Wzmożona presja drapieżników.
Taksonomia
Gatunek został po raz pierwszy opisany w 1778 roku przez Petera Simona Pallasa. Wyróżnia się szesnaście podgatunków, z różnymi zasięgami występowania, m.in.:
- L. e. europaeus – zachodnia Europa.
- L. e. caspicus – Niskie Zawołże, Kałmucja.
- L. e. connori – północno-zachodni Iran.
Morfologia
Zająca szaraka cechuje długość ciała od 550 do 680 mm, masa ciała wynosi 3,5–5 kg. Futro jest szarobrązowe, z jaśniejszym odcieniem zimą. Długość ogona wynosi 75–140 mm, a uszy są dłuższe od głowy.
Ekologia
Siedlisko
Zające szaraki preferują otwarte tereny, takie jak uprawy rolnicze i suche łąki. Rzadko pojawiają się w dużych lasach. Zimą często żerują w sadach.
Tryb życia
Jest to gatunek roślinożerny, który nie kopie nor. Żywi się głównie nadziemnymi częściami roślin oraz gałązkami drzew. Zające nie boją się wody i potrafią pływać.
Rozród
Długość życia zająca szaraka wynosi średnio 5 lat, maksymalnie 13 lat. Dojrzewają płciowo po około 8 miesiącach. Samice rodzą 2–5 zajączków w trzech miotach rocznie.
Ochrona
W Polsce zając szarak jest gatunkiem łownym z okresem ochronnym. Polowanie na nie dozwolone jest od 1 listopada do 31 grudnia.
Bibliografia
Informacje o zajęciu szaraka można znaleźć w literaturze zoologicznej oraz na stronach internetowych poświęconych biologii i ochronie zwierząt.
