„`html
Zając bielak (Lepus timidus)
Zając bielak to gatunek ssaka z rodziny zającowatych, występujący głównie w północnych rejonach Europy i Azji. Jest znany z okresowej zmiany ubarwienia.
Zasięg występowania
Zając bielak zamieszkuje krainę palearktyczną, obejmując obszary od Skandynawii po Daleki Wschód Rosji, w tym:
- Skandynawia do 59°N
- Północna Rosja, Estonia, Polska, góry Ałtaj
- Izolowane populacje w Szkocji, Irlandii, Alpach, Sachalinie i Hokkaido
Taksonomia
Gatunek po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku. Obecnie uznaje się szesnaście podgatunków, z których niektóre są odrębne morfologicznie, co sugeruje ich klasyfikację jako podgatunki.
Etymologia
- Lepus: „królik, zając”
- timidus: „przerażony, bojaźliwy”
- Inne podgatunki nazwane są od lokalizacji i osób związanych z zoologią.
Charakterystyka
Wygląd
W lecie zając bielak ma brązowoszare futro, a zimą przechodzi na całkowicie białe. Jego długie i gęsto owłosione palce stóp umożliwiają mu poruszanie się po śniegu.
Morfologia
Długość ciała wynosi 510-550 mm, masa ciała to 2,4-3,4 kg.
Ekologia
Tryb życia
Zając bielak unika drapieżników przez ucieczkę, a nie przez kopanie nor. Żeruje głównie nocą, ukryty w zaroślach.
Siedlisko
Preferuje lasy oraz silnie zarośnięte tereny w dolinach rzek.
Pokarm
Latem odżywia się roślinnością zielną, jagodami i grzybami, a zimą korzeniami oraz korą drzew.
Rozród i rozwój
Okres rozrodu trwa od lutego do września. Młode rodzą się z otwartymi oczami i zaczynają żerować samodzielnie po 10 dniach. Zając bielak może mieć od 1 do 3 miotów w sezonie.
Ochrona
W Polsce zając bielak objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.
Bibliografia
- B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson, The Eponym Dictionary of Mammals, 2009.
„`
