Zachowania pasywno-agresywne
Zachowania pasywno-agresywne to sposób wyrażania agresji, który łączy bierny opór i pośrednią agresję. Osoby przejawiające te zachowania mogą na przemian manifestować swoje negatywne emocje, co pozwala im unikać lęku i dysonansu poznawczego, a także chronić się przed odrzuceniem. Taki sposób działania zaspokaja potrzebę zarówno zależności, jak i niezależności, umacniając poczucie własnej wartości.
Historia
Pojęcie zachowań pasywno-agresywnych zostało po raz pierwszy zdefiniowane przez pułkownika Williama C. Menningera podczas II wojny światowej. Menninger opisał żołnierzy, którzy, nie wyrażając jawnego buntu, manifestowali swoją agresję poprzez pasywne działania, takie jak upór czy prokrastynacja. Według niego były to oznaki niedojrzałości w odpowiedzi na stres militarny.
Niektórzy psychoanalitycy sugerują, że nieprzestrzeganie zaleceń terapeutycznych może być wynikiem stłumionych emocji, a niekoniecznie zachowaniem pasywno-agresywnym. W pierwszym wydaniu Diagnostycznego i statystycznego podręcznika zaburzeń psychicznych (DSM-I) z 1952 roku, zachowania te były zdefiniowane wąsko i uznane za związane z osobowością zależną. W kolejnej wersji, DSM-III-R, opisano je jako przejaw opóźniania działań, np. niezaopatrzenie kuchni w jedzenie.
Wzrost zainteresowania tym tematem doprowadził do powstania portali internetowych, takich jak Passive-Aggresive Notes, które gromadzą przykłady pasywno-agresywnych notatek i komunikatów.
Przypisy
- Kategoria: Psychologia osobowości
