Zabory – Historia i Etymologia
Zabory, znane również jako ziemia zaborska (kasz. Zabòrë), to historyczna nazwa południowej części Kaszub, obejmująca tereny położone „za borami” (Tucholskimi) z perspektywy dawnych ośrodków władzy, takich jak Gdańsk. W skład ziemi zaborskiej wchodziły m.in. parafie Brusy, Wiele i Czersk, a z czasem także okolice Swornegaci. W sensie etnograficznym do Zaborów zaliczają się również tereny Dziemian i Lipusza.
Mieszkańcy Ziemi Zaborskiej
Mieszkańcy tej historycznej krainy to Zaboracy lub Krebanie, z rozmaitymi wariantami tej nazwy, takimi jak Krubanie, Krëbanë czy Krubacze.
Przypisy Historyczne
Nazwa „Ziemia Zaborska” po raz pierwszy pojawia się w dokumentach z 24 czerwca 1299 roku, kiedy to książę Polski i Pomorza, Władysław I Łokietek, nadał Mikołajowi Jankowicowi z rodu Zarembów, prawo prowadzenia sądów w kasztelaniach Raciąż i Szczytno, oraz palatynat in terra Zaborensi.
