Żaba jeziorkowa (Pelophylax lessonae)
Żaba jeziorkowa, znana również jako Rana lessonae, to gatunek płaza bezogonowego z rodziny żabowatych (Ranidae). Wchodzi w skład kompleksu żab zielonych, który obejmuje także żabę śmieszkę i żabę wodną. Gatunek ten powstał prawdopodobnie w wyniku ostatniego zlodowacenia, preferując mniejsze zbiorniki wodne. Rozpoznanie gatunku wymaga często użycia specjalistycznego klucza, ponieważ żaby te są trudne do odróżnienia.
Systematyka
Pierwotnie uznawana za rasę żaby wodnej, obecnie żaba jeziorkowa jest klasyfikowana jako odrębny gatunek. W przeszłości klasyfikowano ją w rodzaju Rana, jednak badania z 1992 roku wprowadziły podział na podrodzaje, w tym Pelophylax. Badania DNA wykazały, że Pelophylax powinien być traktowany jako odrębny rodzaj.
Genetyka i ewolucja
Żaba jeziorkowa ma diploidalną liczbę chromosomów 2n = 26. Genom tego gatunku wchodzi w skład genomu żaby wodnej. Badania sugerują, że początki specjacji Pelophylax miały miejsce w miocenie, a gatunki te rozdzieliły się w wyniku zlodowacenia.
Budowa ciała
Żaba jeziorkowa jest najmniejsza spośród trzech gatunków zielonych, osiągając długość od 4 do 9 cm. Jej grzbiet jest zazwyczaj zielony z ciemnymi plamami, a tylna strona ud ma różnorodne zabarwienie. Samce posiadają parzyste worki głosowe, które są widoczne podczas okresu godowego.
Tryb życia
Żaba jeziorkowa jest aktywna w ciągu dnia i preferuje nasłonecznione brzegi zbiorników. Żywi się głównie owadami, ale zjada również kręgowce, chociaż rzadziej niż inne gatunki. Rozmnażanie odbywa się od końca kwietnia do początku czerwca. Samice składają od 500 do 3000 jaj w wodzie.
Zagrożenia i ochrona
Żaba jeziorkowa jest zagrożona utratą siedlisk spowodowaną urbanizacją, zanieczyszczeniem oraz wprowadzeniem drapieżnych ryb. Gatunek ma status najmniejszej troski (LC) według IUCN, ale w niektórych regionach, takich jak Dobrudża w Rumunii, może być uznawany za zagrożony. Żaba ta jest objęta ochroną w wielu krajach i prowadzone są działania na rzecz ochrony jej populacji.
Występowanie
Gatunek ma szeroki zasięg występowania w Europie, od Półwyspu Iberyjskiego po Rosję. Preferuje niewielkie zbiorniki wodne i zarośnięte tereny, ale nie dobrze przystosowuje się do zmienionych siedlisk. Zimuje w mule zbiorników wodnych lub w wilgotnych miejscach na lądzie.
