Okres Yayoi w historii Japonii
Okres Yayoi, trwający od 300 p.n.e. do 300 n.e., charakteryzował się znacznymi zmianami klimatycznymi oraz migracjami ludności z terenów dzisiejszych Chin, Korei i Mongolii do Japonii. Powstawanie pustyń azjatyckich, takich jak Gobi, skłoniło grupy etniczne do osiedlania się na japońskich wyspach, co miało wpływ na dalszy rozwój kultury japońskiej.
Wpływ migracji na kulturę
W wyniku migracji do Japonii przybyły grupy, które wprowadziły nowe umiejętności, w tym uprawę ryżu. Kultura Yayoi, rozpowszechniona najpierw na wyspie Kiusiu, przyniosła ze sobą nie tylko nową technologię rolniczą, ale także nową religię, która później przekształciła się w shintō. To były początki tożsamości kulturowej Japonii.
Struktura społeczna
Ludność okresu Yayoi organizowała się w klany zwane uji, które miały patriarchalną strukturę. Na czele każdego klanu stał lider pełniący funkcje wojskowe i religijne. Klan związany był z bóstwem, kami, którego kult prowadził głowa klanu. W miarę podbojów religijne praktyki się komplikowały, co doprowadziło do powstania złożonego panteonu bóstw.
Życie codzienne i społeczeństwo
- Brak systemu pisma
- Ubrania wykonywane ze skór
- Poligamiczne małżeństwa, z wysoką pozycją kobiet
Niektóre kobiety mogły pełnić funkcje kapłanek lub liderów klanów, co było nietypowe w ówczesnych społeczeństwach.
Źródła historyczne
Nazwa okresu pochodzi od obszaru Yayoi w tokijskiej dzielnicy Bunkyō, gdzie prowadzone były pierwsze wykopaliska. W Księdze Hanów Japonia opisana jest jako kraj z ponad 100 królestwami, z którymi ponad 30 utrzymywało kontakty z Chinami. Wspomniano również o tatuażach służących do oznaczania pozycji społecznej. Księga Wei natomiast odnosi się do scalania rodów w związki plemienne oraz powstania centralnego ośrodka władzy.
