Y-Gerät (niem. urządzenie Y), znany również jako „Wotan”, był niemieckim systemem naprowadzania samolotów za pomocą fal radiowych, stosowanym przez Luftwaffe podczas nocnych bombardowań Wielkiej Brytanii. Stanowił on rozwinięcie wcześniejszych systemów Knickebein i X-Gerät.
Opis systemu
Y-Gerät był w pełni automatycznym systemem naprowadzania, opartym na jednej wiązce sygnałów radiowych. Samoloty były naprowadzane przez stację, która emitowała dwa sygnały: jeden określający odległość, a drugi kierunek. Odbiorniki w samolocie przechwytywały sygnał odległości i przesyłały go z powrotem do stacji, umożliwiając określenie pozycji. Sygnał kierunkowy był bardziej złożony, składający się z kresek i kropek w alfabecie Morse’a. Samolot mógł być również sterowany automatycznym pilotem. Zrzut bomb odbywał się na rozkaz wydany przez stację naprowadzającą, z dokładnością do około 90 m przy odległości 400 km od celu.
System działał na częstotliwościach 42,1 i 47,9 MHz, emitując sygnały na falach długości około 7 m. Mimo to Y-Gerät miał swoje wady, takie jak możliwość obsługi tylko jednego samolotu na raz oraz łatwość w namierzaniu, gdyż samoloty odbijały sygnały radiowe. Dodatkowo system był podatny na zakłócenia.
Zastosowanie
Y-Gerät był używany przez Luftwaffe od listopada 1940 roku, jednak jego znaczenie było ograniczone. Oprócz bombardowań, system był testowany w operacjach rozpoznawczych, ale szybko stał się celem zakłóceń ze strony Brytyjczyków, co przyczyniło się do zakończenia niemieckiej ofensywy powietrznej nad Wielką Brytanią.
Przeciwdziałanie
Brytyjskie działania przeciwko Y-Gerät, znanym jako „Benito”, polegały na przechwytywaniu sygnałów i ich retransmisji z dwóch stacji kryptonimowanych „Domino”, które zapewniały ochronę południowej Anglii. Istniał także plan zakłócania synchronizacji impulsów za pomocą silniejszego sygnału radiowego, jednak nie został on zrealizowany.
Bibliografia
- Brian Johnson: Sekrety II wojny światowej. Wojna mózgów. Tajne badania naukowe i ich zastosowanie w czasie II wojny światowej.
