Wyżyna Irańska
Wyżyna Irańska, znana również jako Falāt-e Īrān, to rozległy region wyżynno-górski położony w Azji Zachodniej, obejmujący głównie terytorium Iranu, Afganistanu oraz zachodnią część Pakistanu. Powierzchnia tego obszaru wynosi około 2,7 mln km², a średnia wysokość to 1300 m n.p.m.
Położenie
Wyżyna Irańska otoczona jest przez łańcuchy górskie, które są częścią alpejsko-himalajskiego systemu górskiego. Na północy znajdują się góry Elburs oraz Hindukusz, a na południu góry Zagros. Obszar ten jest podzielony na kotliny i pustynie, takie jak Wielka Pustynia Słona i Lut. Region charakteryzuje się aktywnością sejsmiczną oraz obecnością wygasłych wulkanów.
Warunki naturalne
Klimat Wyżyny Irańskiej jest podzwrotnikowy i kontynentalny, z bardzo suchymi warunkami w kotlinach. Roczne opady wahają się od 50 do 300 mm, z najniższymi wartościami w kotlinach. Zimy są chłodne, a lata gorące, z temperaturami w styczniu od -4 °C do 10 °C oraz w lipcu od 25 °C do 29 °C.
Rzeki w tym regionie, w tym największa Helmand, są nieliczne i okresowe, zasilające bezodpływowe jeziora, takie jak Hamun-e Helmand. Naturalna roślinność obejmuje formacje stepowe i półpustynne, a na zewnętrznych stokach gór występują lasy dębowe.
Surowce mineralne
Wyżyna Irańska obfituje w bogactwa mineralne, w tym:
- ropa naftowa
- węgiel kamienny
- sól kamienna
- sól glauberska
- sól potasowa
Osadnictwo skupione jest głównie w północnych częściach wyżyny oraz w licznych oazach.
