Wyspa Króla Jerzego
Wyspa Króla Jerzego to największa wyspa archipelagu Szetlandów Południowych, odkryta przez Williama Smitha w 1819 roku. Jej nazwa upamiętnia króla Jerzego III, panującego w Wielkiej Brytanii. Wyspa leży 120 km od wybrzeży Antarktydy, ma powierzchnię 1150 km², długość około 95 km oraz szerokość 25 km. Około 90% jej powierzchni pokrywa lód, a średnia roczna temperatura wynosi −1,6 °C, z ekstremalnymi wartościami od −32,3 °C do +16,7 °C.
Stacje badawcze
Na wyspie znajdują się stacje badawcze dziewięciu krajów, w tym Polska posiada Stację Antarktyczną im. Henryka Arctowskiego, ulokowaną nad Zatoką Admiralicji. Pozostałe stacje znajdują się głównie nad Zatoką Maxwella, gdzie większe fragmenty lądu są wolne od lodu. Większość stacji działa przez cały rok, z wyjątkiem stacji peruwiańskiej, która funkcjonuje jedynie latem. Dodatkowo, na wyspie istnieją mniejsze obozy terenowe oraz refugia.
Polscy naukowcy, pracujący na Wyspie Króla Jerzego, upamiętnili wybitnych rodaków, nadając ich nazwiska formacjom geologicznym. Wśród nich znajdują się:
- lodowiec Dobrowolskiego – na cześć Antoniego Bolesława Dobrowolskiego, geofizyka i meteorologa.
- grań Szafera oraz lodospad Szafera – upamiętniające Władysława Szafera, botanika i twórcę polskiej ochrony przyrody.
Latem organizowane są specjalistyczne wycieczki turystyczne na wyspę. Warto również wspomnieć o Włodzimierzu Puchalskim, polskim dokumentaliście, który zmarł na wyspie 19 stycznia 1979 roku. Jego grób, wpisany na listę pamiątkowych miejsc Antarktyki, znajduje się w pobliżu polskiej stacji.
Podsumowanie
Wyspa Króla Jerzego jest istotnym miejscem badań naukowych oraz turystyki, z bogatą historią i wieloma stacjami badawczymi, które wspierają współpracę międzynarodową w regionie Antarktyki.
