Wołoszczyzna
Wołoszczyzna, znana również jako Țara Românească lub Valahia, to historyczna kraina w Rumunii, rozciągająca się pomiędzy Karpatami Południowymi a dolnym Dunajem. Dzieli się na Muntenię i Oltenię, a jej głównymi miastami są Bukareszt, Ploeszti, Braiła, Pitești i Krajowa.
Historia
Wołoszczyzna była zasiedlona przez Traków, a następnie przez Daków. W 106 r. n.e. obszar ten stał się częścią rzymskiej prowincji Dacji. Po opuszczeniu terenów przez Rzymian w III wieku, region ten miał mieszany skład etniczny. Przez wieki dominowały tu różne ludy, takie jak Goci, Hunowie, Gepidzi, Awarowie i Bułgarzy, a później Wołoszczyzna znalazła się pod wpływami węgierskimi.
W I połowie XIV wieku powstało państwo wołoskie, założone przez Basarabę I, który stworzył dynastię Basarabów. Niezależność od Węgier osiągnięta w 1330 roku trwała krótko, a region stał się celem wpływów osmańskich po upadku Bułgarii w 1393 roku. W XVII wieku Wołoszczyzna doświadczała licznych wojen oraz prób uniezależnienia się.
W XVIII wieku, po wojnie z Austrią i pokoju w Karłowicach (1699), Wołoszczyzna znalazła się pod wpływami austriackimi i rosyjskimi. W tym okresie rządzili tu hospodarzy fanarioccy, z których tylko Konstantyn Mavrocordat podjął udane działania na rzecz poprawy sytuacji ekonomicznej.
W XIX wieku sytuacja Wołoszczyzny uległa pogorszeniu z powodu wojen oraz osłabienia imperium osmańskiego. W 1821 roku miało miejsce nieudane powstanie Tudora Vladimirescu. Po wojnie krymskiej i osłabieniu wpływów rosyjskich, w 1857 roku doszło do protestów mocarstw zachodnich przeciwko fałszerstwom wyborczym. W 1859 roku Aleksander Jan Cuza został wybrany hospodarem zarówno Wołoszczyzny, jak i Mołdawii, co doprowadziło do zjednoczenia Rumunii, z Bukaresztem jako stolicą.
Od tego momentu historia Wołoszczyzny stała się integralną częścią dziejów Rumunii.
