Wojskowe Biuro Historyczne (WBH) – polska instytucja historyczna działająca w Warszawie w latach 1927–1939.
Geneza
WBH wywodzi się z Sekcji IV Historyczno-Wojskowej, utworzonej 21 listopada 1918 roku w Sztabie Generalnym WP. W kolejnych latach przekształcała się w różne formy organizacyjne, aż w 1927 roku przyjęła obecną nazwę.
Organizacja
WBH podlegało Generalnemu Inspektorowi Sił Zbrojnych. Do jego głównych zadań należało:
- badanie polskich dziejów wojskowych, w tym I wojny światowej, walk Wojska Polskiego oraz wojen dawnych.
Biuro składało się z różnych wydziałów, w tym:
- Wydział Wojen Dawnych
- Wydział Wojny Światowej
- Wydział Formacji Polskich
- Wydział Wojny Polsko-Bolszewickiej
WBH wydawało czasopismo „Przegląd Historyczno-Wojskowy” w latach 1929–1938.
Obsada personalna
W latach 1922–1939 do WBH przydzielono 97 oficerów, w tym 40 oficerów dyplomowanych. Szefami Biura byli m.in.:
- płk SG Marian Kukiel
- gen. bryg. Julian Stachiewicz
- płk dypl. kaw. Bronisław Rakowski
WBH na obczyźnie
Po wybuchu II wojny światowej WBH ewakuowano 5 września 1939 roku do Rumunii, a następnie odtworzono we Francji jako część Ministerstwa Spraw Wojskowych. Główne zadania Biura obejmowały:
- gromadzenie dokumentów i opracowywanie materiałów historycznych dotyczących wojen polskich
- udostępnianie odpisów dokumentów w Ministerstwie Spraw Wojskowych
Po wojnie powstały różne komisje historyczne, które zajmowały się badaniem działań polskich sił zbrojnych. W 1972 roku zawarto umowę z Instytutem Polskim w Londynie, co przyczyniło się do opracowania publikacji na temat Polskich Sił Zbrojnych w II wojnie światowej.
Obecnie Komisja działa przy Instytucie im. gen. Władysława Sikorskiego w Londynie, posiadając unikatowe zbiory dokumentów związanych z Polskimi Siłami Zbrojnymi.
