Wojna polsko-bolszewicka (1919–1921)
Wojna polsko-bolszewicka, znana także jako wojna polsko-radziecka, miała miejsce w latach 1919-1921 i była konfliktem zbrojnym pomiędzy II Rzecząpospolitą Polską a Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republiką Radziecką (RFSRR). Celem bolszewików było rozszerzenie rewolucji na Europę, co prowadziło do napięć terytorialnych pomiędzy Polską a Rosją.
Przyczyny wybuchu wojny
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku, nie ustalono granic z Rosją, co doprowadziło do starć związanych z terytoriami historycznymi. Józef Piłsudski dążył do stworzenia federacji państw narodowych w regionie, aby zabezpieczyć Polskę przed ekspansją rosyjską.
Przebieg wojny
Wojna toczyła się w dwóch głównych fazach: początkowych starciach w 1919 roku oraz intensywnej ofensywie radzieckiej w 1920 roku. Kluczowe bitwy to:
- Bitwa warszawska (sierpień 1920)
- Bitwa pod Komarowem (sierpień 1920)
- Bitwa nad Niemnem (październik 1920)
12 października 1920 roku podpisano zawieszenie broni, a 18 marca 1921 roku w Rydze podpisano traktat pokojowy, który ustalił granice pomiędzy Polską a ZSRR.
Straty
Straty Polaków wyniosły około 60 tys. żołnierzy, podczas gdy straty rosyjskie szacowano na 100-150 tys. zabitych.
Konsekwencje wojny
Wojna polsko-bolszewicka miała znaczący wpływ na kształtowanie granic II Rzeczypospolitej oraz na relacje polsko-radzieckie w kolejnych latach. Zakończenie konfliktu umocniło niepodległość Polski, ale także przyczyniło się do dalszej polaryzacji politycznej w regionie.
Podsumowanie
Wojna polsko-bolszewicka była kluczowym wydarzeniem w historii Polski i Europy, które zdefiniowało nie tylko granice, ale także układ sił w regionie na wiele lat. Dzięki determinacji i strategii polskich dowódców, Polska zdołała obronić swoją niepodległość przed bolszewicką ofensywą.
