Wojna Kartagińczyków z najemnikami
Wojna Kartagińczyków z najemnikami, znana także jako wojna bezlitosna, miała miejsce w latach 240–237 p.n.e. i stanowiła wewnętrzny konflikt w Kartaginie. Po przegranej w pierwszej wojnie punickiej, Kartagina znalazła się w trudnej sytuacji gospodarczej, zmuszona do płacenia wysokich kontrybucji Rzymowi, co doprowadziło do buntu najemników. Ponad 20 tysięcy żołnierzy zbuntowało się z powodu niewypłacanych wynagrodzeń.
Na czele powstańców stanęli Libijczyk Matos oraz niewolnik Spendios. Bunt poparły miasta Utyka i Hippo Diarhytus oraz libijscy wieśniacy. Wzrastająca potęga rebeliantów zaczęła zagrażać samej Kartaginie.
W odpowiedzi senat wysłał do walki początkowo Hannona, a później Hamilkara Barkasa, który dowodził dziesięciotysięczną armią obywateli. Hamilkar odniósł sukcesy w starciach z buntownikami, pokonując ich nad rzeką Bagradas. Zdołał również przekonać numidyjskiego księcia Narawasa do współpracy, co umocniło jego pozycję.
Początkowo Hamilkar stosował łagodną politykę wobec jeńców, jednak w obliczu rosnącego okrucieństwa powstańców zmienił strategię i postanowił nie brać jeńców. Konflikt wewnętrzny między Hamilkarem a Hannonem utrudniał skuteczne dowodzenie, dlatego kartagińskie zgromadzenie ludowe pozwoliło żołnierzom wybrać jednego dowódcę, co doprowadziło do wyboru Hamilkara. W 238 p.n.e. odniósł on decydujące zwycięstwo nad buntownikami pod Prion.
W międzyczasie mieszkańcy Sardynii, nie mogąc obronić się przed kartagińskim korpusem, zwrócili się o pomoc do Rzymu. Rzymianie postawili Kartaginie ultimatum, domagając się zrzeczenia się Sardynii i Korsyki oraz wypłaty 1200 talentów srebra. Kartagińczycy przyjęli te warunki, a w 238 p.n.e. stracili kontrolę nad obiema wyspami. Ostatnie oddziały rebeliantów zostały pokonane w 237 p.n.e.
W literaturze
Wojna z najemnikami stanowi tło dla romansu Salambo autorstwa Gustave’a Flauberta.
Przypisy
Bibliografia
- Źródła historyczne dotyczące Kartaginy
- Literatura o wojnach punickich
Kategoria: Kartagina
