Wojna hiszpańsko-marokańska (1859–1860)
Wojna hiszpańsko-marokańska była konfliktem zbrojnym między Hiszpanią a Marokiem, który miał miejsce w latach 1859–1860. Napięcia między tymi państwami zrodziły się po ataku rifeńskich piratów na hiszpański statek „San Jose”. Bezpośrednim powodem do wypowiedzenia wojny przez Hiszpanię 22 października 1859 r. były ataki plemienia Andżera na hiszpańską enklawę Ceuta.
Przebieg konfliktu
Hiszpania odpowiedziała, wysyłając armię liczącą 48 tys. żołnierzy pod dowództwem premiera Leopolda O’Donnella. Walki były korzystne dla Hiszpanów, którzy odniesli sukcesy, w tym zdobycie Tetuanu 6 lutego 1860 r. przez generała Juana Prima y Pratsa.
Problemy i zakończenie wojny
Jednakże, Hiszpanie napotkali trudności finansowe związane z kosztami wojny oraz epidemią cholery, która znacząco osłabiła ich armię. Maroko, z kolei, było rozbite przez wewnętrzne konflikty plemienne i nie mogło skutecznie przeciwstawić się atakom.
Konflikt zakończył się 26 kwietnia 1860 r. po interwencji Brytyjczyków, którzy doprowadzili do podpisania układu pokojowego. Hiszpania uzyskała odszkodowanie wojenne, a także prawo do okupacji Tangeru do czasu spłaty odszkodowania. Dodatkowo, hiszpańskie enklawy Ceuta i Melilla zostały nieznacznie powiększone, a Hiszpanie zyskali możliwość założenia faktori handlowej na Przylądku Juby.
Straty wojenne
- Straty hiszpańskie: 10 000 (w tym 4 000 z powodu cholery)
- Straty marokańskie: 6 000
Wojna hiszpańsko-marokańska miała istotne konsekwencje dla obu krajów, a jej skutki wpłynęły na przyszłe relacje między Hiszpanią a Marokiem.
