„`html
Wojna Czerwonej Chmury
Wojna Czerwonej Chmury to konflikt zbrojny pomiędzy Indianami z plemienia Dakotów a rządem USA, trwający od 1866 do 1868 roku. Wódz Czerwona Chmura przewodził siłom indiańskim w obronie ich terytoriów przed ekspansjonizmem amerykańskim.
Przyczyny konfliktu
W 1851 roku rząd USA zawarł traktat z plemionami Wielkich Równin, który umożliwił budowę Szlaku Oregońskiego. W latach 60. odkryto nowy szlak, zwany szlakiem Bozemana, który prowadził przez terytorium Indian. Szlak ten stał się przyczyną konfliktu, gdyż przecinał główne tereny łowieckie Dakotów. W 1866 roku rząd amerykański, wysyłając ekspedycję wojskową, rozpoczął budowę fortów, co spotkało się ze sprzeciwem Indian.
Przebieg działań
Ekspedycja pułkownika Carringtona zbudowała kilka fortów, w tym Fort Reno i Fort Phil Kearny. Indianie, głównie z plemion Oglala i Miniconjou, podjęli działania nękające, atakując oddziały wojskowe. Do najważniejszych starć należały:
- Masakra Fettermana (21 grudnia 1866) – zasadzka, w której zginęli wszyscy żołnierze oddziału kapitana Fettermana.
- Bój na łące (1 sierpnia 1867) – odparty atak Szejenów na żołnierzy.
- Bitwa na barykadzie wozów (2 sierpnia 1867) – krwawy odwet żołnierzy, którzy obronili się w barykadzie z wozów.
Pomimo porażek w sierpniu, Indianie skutecznie zablokowali szlak Bozemana, co skłoniło rząd USA do wznowienia negocjacji.
Konsekwencje
29 kwietnia 1868 roku w Forcie Laramie podpisano traktat pokojowy, na mocy którego Indianie otrzymali rezerwat w obecnej Dakocie Południowej oraz prawo do polowania na bizony na północ od rzeki Platte Północnej. Rząd potwierdził, że kraj rzeki Powder pozostaje terytorium Dakotów. Po opuszczeniu fortów przez wojsko, Czerwona Chmura podpisał pokój 6 listopada 1868 roku, kończąc tym samym konflikt.
Bibliografia
- Krystyna Szklarska, Alfred Szklarski: „Ostatnia walka Dakotów”, Katowice, 1979
„`
