Wojna Szwabska (1499)
Wojna Szwabska, znana również jako konflikt austriacko-szwajcarski, miała miejsce między styczniem a wrześniem 1499 roku. To zbrojne starcie toczyło się pomiędzy Szwajcarami a Habsburgami oraz Związkiem Szwabskim, a jego celem było panowanie nad przygranicznymi terenami.
Geneza konfliktu
W XV wieku Habsburgowie stracili swoje posiadłości w Szwajcarii, co doprowadziło do powstania sojuszy szwajcarskich miast z miastami Rzeszy. Po wojnie burgundzkiej Szwajcarzy zyskali na znaczeniu, jednak rządy cesarza Fryderyka III Habsburga wprowadziły nowe zagrożenie dla ich terytoriów. W 1488 roku Habsburgowie zawiązali Związek Szwabski, a Szwajcarzy odrzucili przystąpienie do tego sojuszu.
Konflikt z landsknechtami
Wojny habsbursko-francuskie wciągnęły Szwajcarię w konflikt, w którym miastami popierającymi Francję były te w centralnej części kraju, natomiast Zurych i Berno stały po stronie Habsburgów. Rywalizacja między Szwajcarami a szwabskimi landsknechtami doprowadziła do wzajemnych ataków i obelg.
Wybuch wojny
W 1499 roku habsburski namiestnik Tyrolu zajął Vinschgau, co doprowadziło do interwencji Szwajcarów. Szwajcarzy, po serii starć, wyparli szwabskie wojska z St. Luzisteig i Maienfeld, osiągając przewagę w regionie.
Decydujące bitwy
W kwietniu 1499 roku Szwajcarzy odnieśli znaczące zwycięstwa w bitwach pod Schwaderloh oraz Frastanz, zdobywając cenne terytoria. Mimo że Maksymilian I próbował zorganizować większe siły, Szwajcarzy kontynuowali swoje ataki, w tym decydującą bitwę pod Dornach, gdzie Szwajcarzy zadają szwabskim wojskom dotkliwe straty.
Rozmowy pokojowe i zakończenie wojny
Po klęsce pod Dornach Związek Szwabski stracił morale. Szwajcarzy, pomimo początkowego odrzucenia propozycji pokojowych, zakończyli konflikt 22 września 1499 roku, podpisując układ w Bazylei, który uznał niezależność Szwajcarii i zakończył opodatkowanie jej przez cesarza.
