Włodzimierz Krukowski
Włodzimierz Krukowski (1887-1941) był polskim uczonym i inżynierem elektrykiem, profesorem Politechniki Lwowskiej. Urodził się w Radomiu, w rodzinie sędziowskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Narwi, studiował na Uniwersytecie Petersburskim, a następnie na Politechnice w Darmstadt, gdzie uzyskał dyplom inżyniera elektryka w 1913 roku.
Kariera zawodowa
W trakcie studiów pracował jako asystent w Instytucie Sejsmograficznym. Po obronie doktoratu w 1918 roku, pracował w Norymberdze jako inżynier i kierownik laboratorium elektrotechnicznego, które zaprojektował. Był także doradcą naukowym Głównego Urzędu Miar oraz członkiem dyrekcji Polskich Zakładów Siemens-Schuckert w Warszawie. W latach 1928-1930 prowadził wykłady na Politechnice Warszawskiej.
W 1930 roku przeniósł się do Lwowa, gdzie objął stanowisko profesora i kierownika Laboratorium Elektrotechnicznego. Był członkiem Akademii Nauk Technicznych oraz Towarzystwa Naukowego we Lwowie.
Okres II wojny światowej
Podczas radzieckiej okupacji Lwowa, Krukowski kontynuował działalność naukową i pełnił funkcję prorektora sowieckiej Politechniki Lwowskiej. Został zamordowany przez Niemców w nocy z 3 na 4 lipca 1941 roku, w czasie tzw. mordu profesorów lwowskich.
Dorobek naukowy
Włodzimierz Krukowski był uznawany za czołowego metrologa i specjalistę techniki licznikowej. Opublikował ponad 20 prac naukowych, zgłosił 60 patentów w różnych krajach. Najbardziej znanym z nich był licznik elektrolityczny, który do 1939 roku był powszechnie stosowany w Europie.
Wybrane publikacje
- Liczniki energii elektrycznej (1930, wydanie polskie 1955)
- Der Wechselstromkompensator (1920)
- Nowe metody pomiaru oporności ogniw (1934)
- Podstawowe jednostki elektryczne i ich wzorce (1933)
- Zadania poszczególnych pracowni badawczych w dziedzinie miernictwa elektrotechnicznego (1937)
W 1956 roku wydano wybór jego artykułów pt. Prace Włodzimierza Krukowskiego. Symboliczny grób Krukowskiego znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
