Władysław Wróblewski
Władysław Wróblewski herbu Lubicz (21 marca 1875 – 19 sierpnia 1951) był polskim prawnikiem, który pełnił szereg znaczących funkcji publicznych, w tym szefa Biura Prezydialnego Rady Ministrów oraz tymczasowego szefa rządu w 1918 roku. Był także prezesem Banku Polskiego oraz profesorem Uniwersytetu Łódzkiego.
Życiorys
Urodził się w Krakowie jako syn Wincentego, oficera powstania styczniowego, oraz Walerii z Bossowskich. Miał dwoje braci i siostrę. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując doktorat w 1897 roku.
W latach 1900–1912 pracował w służbie cywilnej, początkowo w Lwowie, a następnie w Krakowie. W 1911 roku ożenił się z pianistką Zofią Obtułowicz, z którą miał trójkę dzieci. Po habilitacji w 1908 roku był docentem nauki administracji i prawa administracyjnego na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W 1917 roku przeniósł się do Warszawy i rozpoczął pracę w Prezydium Rady Regencyjnej. Jako szef Biura Prezydialnego Rady Ministrów Królestwa Polskiego, pełnił istotną rolę w kształtowaniu polskiej administracji po odzyskaniu niepodległości. Kierował prowizorycznym rządem w listopadzie 1918 oraz Ministerstwem Spraw Zagranicznych.
W latach 1919–1920 Wróblewski uczestniczył w ważnych negocjacjach międzynarodowych, w tym jako wiceprzewodniczący polskiej delegacji pokojowej w Mińsku. W latach 1921–1925 był posłem RP w Londynie i Waszyngtonie, gdzie działał na rzecz Polonii, m.in. jako przewodniczący komitetu stypendialnego Fundacji Kościuszkowskiej.
Po zamachu majowym w 1926 roku, na krótko wycofał się z życia publicznego i zajmował dziennikarstwem, pełniąc m.in. funkcję redaktora naczelnego „Gazety Poznańskiej i Pomorskiej”.
Odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 9 listopada 1931, 13 maja 1933)
- Order Krzyża Orła III klasy (1933, Estonia)
