„`html
Władysław Szpilman
Władysław Szpilman (ur. 5 grudnia 1911 w Sosnowcu, zm. 6 lipca 2000 w Warszawie) był polskim kompozytorem, pianistą i aranżerem żydowskiego pochodzenia. Jego życie i twórczość miały miejsce w kontekście dramatycznych wydarzeń II wojny światowej.
Życiorys
Szpilman urodził się w rodzinie żydowskiej jako najstarszy z czwórki dzieci. Uczył się w Konserwatorium im. Fryderyka Chopina, a następnie studiował w Berlinie, gdzie stworzył swoje pierwsze utwory. Po powrocie do Polski w 1933 roku, zdobył popularność jako pianista i kompozytor, tworząc szlagiery i muzykę filmową.
II wojna światowa
Podczas obrony Warszawy w 1939 roku Szpilman zagrał recital, po czym jego rodzina trafiła do getta. Utrzymywał się z grania w kawiarniach oraz koncertów. W 1942 roku stracił całą rodzinę podczas deportacji, a sam przeżył dzięki pomocy żydowskiego policjanta. Przez długi czas ukrywał się, otrzymując wsparcie od Polaków, w tym od Wilma Hosenfelda, niemieckiego oficera, który mu pomagał.
Po wojnie
Po wojnie Szpilman wrócił do pracy w Polskim Radiu, komponując wiele piosenek i utworów symfonicznych. Był również organizatorem Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie i aktywnie uczestniczył w polskim życiu muzycznym. Jego twórczość obejmowała ponad 500 piosenek, w tym znane utwory jak „Trzej przyjaciele z boiska”.
Życie prywatne
W 1950 roku poślubił Halinę Grzecznarowską, z którą miał dwóch synów. Jego kuzynem był kompozytor Leon Szpilman.
Kontrowersje
W książce „Oskarżona: Wiera Gran” pojawiły się kontrowersje dotyczące rzekomej współpracy Szpilmana z niemieckimi władzami w getcie, co doprowadziło do sprawy sądowej.
Upamiętnienie
- W 2011 roku studio koncertowe Polskiego Radia otrzymało imię Władysława Szpilmana.
- W 2011 roku odsłonięto tablicę upamiętniającą Szpilmana w Warszawie.
- W Sosnowcu nadano jego imię rondu w 2016 roku.
- W 2024 roku jedna z warszawskich ulic otrzymała jego imię.
Wybrane utwory
- Do widzenia Teddy
- Tych lat nie odda nikt
- Nocami i dniami
- W małym kinie
Literatura i film
W 1946 roku opublikował książkę „Śmierć miasta”, a w 1998 roku jego wspomnienia ukazały się pod tytułem „Pianista”, zdobywając uznanie na całym świecie. Na podstawie tej książki powstał film „Pianista” w reżyserii Romana Polańskiego, który zdobył wiele nagród.
„`
