Władysław Opolski
Władysław Opolski (ur. ok. 1225, zm. 27 sierpnia lub 13 września 1281/82) był księciem kaliskim (1234–1244), rudzkim (1234–1249) oraz opolsko-raciborskim (1246–1280/81). Po śmierci ojca, Kazimierza I, znalazł się pod opieką matki i księcia śląskiego Henryka I Brodatego.
Życiorys
Władysław był drugim synem Kazimierza I i księżnej Wioli. Po śmierci ojca i z powodu młodego wieku braci, Henryk I Brodaty przeniósł ich do księstwa kaliskiego, zachowując jednak ich prawa do dziedzictwa. W 1241 roku, po śmierci Henryka II, Władysław uniezależnił się od książąt śląskich, lecz stracił Kalisz w 1244 roku.
W 1246 roku, po śmierci brata Mieszka II Otyłego, Władysław odziedziczył księstwo opolsko-raciborskie. W następnych latach prowadził politykę manewrowania między różnymi księstwami, co doprowadziło do unormowania stosunków z książętami wielkopolskimi i zawarcia małżeństwa z Eufemią Odonicówną.
Władysław wziął udział w wojnie węgiersko-czeskiej, zmieniając sojusze z Węgier na Czechy. W 1260 roku uczestniczył w bitwie pod Kressenbrunn, a w 1273 roku starał się o tron krakowski, jednak jego wojska doznały klęski w bitwie pod Bogucinem.
W 1280 roku, na zjeździe w Wiedniu, złożył hołd lenny królowi Rudolfowi I Habsburgowi i zawarł sojusz z księciem wrocławskim Henrykiem IV Probusem. Władysław wspierał Kościół wrocławski, fundując klasztory oraz wprowadzając prawo magdeburskie w kilku miastach.
Śmierć i potomstwo
Władysław zmarł w 1281 lub 1282 roku i został pochowany najprawdopodobniej w kościele dominikańskim w Raciborzu. Pozostawił córkę (prawdopodobnie Konstancję) oraz czterech synów: Mieszka cieszyńskiego, Kazimierza bytomsko, Bolka I opolskiego i Przemysława raciborskiego, którzy podzielili Księstwo Opolsko-Raciborskie.
