Władysław II Płocki
Władysław II Płocki (ur. ok. 1448, zm. 27 lutego 1462) był księciem mazowieckim, rządzącym Płockiem, Rawą Mazowiecką, Bełzem, Płońskiem, Zawkrzem i Wiźną w latach 1455–1462. Władza w jego imieniu była sprawowana przez regencję do 1459 roku, a następnie przez jego starszego brata Siemowita VI do 1461 roku.
Rodzina i wczesne życie
Władysław II był młodszym synem księcia płockiego Władysława I i Anny oleśnickiej. Po śmierci ojca w 1455 roku, Władysław znalazł się pod opieką regencji kierowanej przez biskupa płockiego Pawła Giżyckiego oraz matkę. Regencja zakończyła się w 1459 roku, kiedy to Siemowit VI osiągnął wiek zdolny do rządzenia.
Rządy i śmierć
Po nagłej śmierci Siemowita VI w nocy sylwestrowej 1461/1462, Władysław II stał się jedynym spadkobiercą Mazowsza Płockiego i ziemi bełskiej. Z powodu jego młodego wieku, ponownie objęła władzę regencja. Niestety, Władysław II zmarł dwa miesiące po bracie, co wywołało plotki o otruciu. Obecnie przypuszcza się, że przyczyną zgonu obu książąt mogła być dziedziczna choroba, jak gruźlica.
Konsekwencje polityczne
Śmierć Władysława II i wyginięcie linii książąt mazowieckich spowodowały, że Kazimierz Jagiellończyk dążył do przyłączenia ich władztwa do korony polskiej. Dzięki energicznym działaniom ciotki ostatnich książąt, Katarzyny, oraz oporowi możnowładztwa mazowieckiego, ostatecznie inkorporowano jedynie ziemię bełską oraz ziemie rawską i gostynińską, a w 1476 roku także ziemię sochaczewską. Pozostałe terytoria pozostały na pewien czas pod kontrolą książąt mazowieckich linii warszawskiej.
Podsumowanie
Władysław II Płocki był młodym księciem, którego krótka kadencja rządów zbiegła się z tragicznymi wydarzeniami w rodzinie. Jego śmierć przyczyniła się do zmian władzy na Mazowszu, prowadząc do inkorporacji części jego ziem do Korony Polskiej.
