Władysław Folkierski
Władysław Folkierski (1890-1961) był polskim historykiem literatury francuskiej i profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wyjeździe do Anglii w 1939 roku, zaangażował się w działalność polityczną na uchodźstwie, pełniąc funkcje w rządzie RP.
Życiorys
Folkierski urodził się w Paryżu, jako syn inżyniera Władysława i Julii Krysińskiej. Uczęszczał do gimnazjum w Krakowie, a w latach 1908-1912 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie obronił doktorat w 1913 roku. Pracował jako nauczyciel języka francuskiego, a w 1920 roku został profesorem nadzwyczajnym UJ, prowadząc wykłady z historii literatury francuskiej.
Od 1926 roku był członkiem Ligi Narodowej i aktywnie uczestniczył w działalności obozu narodowego. W latach 1927-1929 kierował Sekcją Nauk Historycznych i Społecznych w Paryżu.
Po wybuchu II wojny światowej Folkierski osiedlił się w Anglii, gdzie pełnił funkcje w Radzie Narodowej oraz w rządzie na uchodźstwie, kierując resortami prac kongresowych i wyznań religijnych. W 1951 roku zaczął wykładać na Uniwersytecie w Bristolu.
Zmarł 3 czerwca 1961 roku i został pochowany na cmentarzu Kensal Green w Londynie.
Praca naukowa
Folkierski badał wpływy literatury francuskiej na polską, koncentrując się na takich twórcach jak Boileau, Molier i Ronsard. Analizował także twórczość Słowackiego i Fredry, a jego prace dotyczyły m.in. związków literatury z malarstwem XVIII wieku oraz wpływu myśli Diderota i Lessinga.
Wybrane publikacje:
- Krasicki a La Fontaine (1911)
- Fredro a Francja (1925)
- Słowacki i Francja (1932)
- Od Chauteaubrianda do „Anhellego” (1934)
- Od Boskiej do Nieboskiej Komedii (1962)
Podsumowanie
Władysław Folkierski był wybitnym badaczem literatury francuskiej oraz znaczącym działaczem w polskiej społeczności na uchodźstwie. Jego prace naukowe oraz zaangażowanie w życie polityczne i kulturalne miały istotny wpływ na rozwój polskiej literatury i nauki.
