Władysław Bełza
Władysław Bełza (1847-1913) był polskim poetą neoromantycznym, publicystą i animatorem życia kulturalnego. Uznawany za piewcę polskości, współzałożył organizację oświatową Macierz Polska.
Rodzina
Urodził się w Warszawie jako syn Józefa Bełzy i Augusty Ostrowskiej. Ożenił się z Marią Ostrowską i adoptował jej bratanka, Kazimierza Mariana. Po wojnie został deportowany przez NKWD.
Życiorys
Bełza kształcił się w Warszawie, a swoją karierę literacką rozpoczął w 1863 roku. Jego debiutancki zbiorek dla dzieci ukazał się w 1867 roku. W 1868 osiedlił się w Krakowie, gdzie współpracował z Wincentym Pola. Wkrótce przeniósł się do Poznania, a następnie do Lwowa, gdzie związał się z tamtejszym życiem literackim.
- Współzałożyciel „Tygodnika Wielkopolskiego” i pisma „Promyk”.
- Redagował pisma dla dzieci.
- Prowadził działalność kulturalną w Iwoniczu-Zdroju oraz pracował w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich.
Twórczość
Bełza tworzył lirykę społeczno-patriotyczną, publikując zbiory takie jak „Z wiosny” i „Pieśni liryczne”. Jest autorem znanych utworów, w tym „Katechizmu polskiego dziecka”, który zaczyna się słowami: „Kto Ty jesteś? / – Polak mały.” Wiele jego wierszy skierowanych było do młodzieży.
Upamiętnienie
- Tablica pamiątkowa na kamienicy we Lwowie.
- Pomnik w Iwoniczu Zdroju.
- Patron skweru we Wrocławiu.
- Ulica w Bydgoszczy nosi jego imię.
Dzieła
- Katechizm polskiego dziecka
- Dawni królowie tej ziemi
- Zaklęte dzwony
- Ołowiany żołnierz i inne powiastki dla młodego wieku
Podsumowanie
Władysław Bełza był ważną postacią w polskiej literaturze i kulturze, znany z działalności patriotycznej oraz twórczości skierowanej do dzieci i młodzieży. Jego prace pozostają istotnym elementem polskiego dziedzictwa literackiego.
