Witold Alfred Łaszczyński
Witold Alfred Łaszczyński, znany również jako „Alf”, był polskim poetą, literatem, tłumaczem i dramaturgiem. Urodził się 22 lipca 1872 roku w Warszawie, a zmarł 22 maja 1949 roku w Pruszkowie.
Życiorys
Łaszczyński był synem Adama Stanisława i Marii z Prawdzic-Łukomskich. Uczestniczył w literackich spotkaniach w salonie Deotymy i współpracował z wieloma warszawskimi czasopismami, w tym z „Wędrowcem” i „Tygodnikiem Polskim”. W latach 1891-1893 był redaktorem tajnego tygodnika „Młody Świat”, a w latach 1902-1906 redaktorem „Naszych Kłosów”.
W czasie zaborów Łaszczyński organizował patriotyczne przedstawienia teatralne, które odbywały się w Warszawie i innych miastach. W 1906 roku założył Teatr Młodzieży Pracy, który później przekształcił w Towarzystwo Teatralne Warszawskie im. Wojciecha Bogusławskiego. Jako dyrektor wystawiał wiele popularnych sztuk, takich jak „Majster i czeladnik” i „Błażek opętany”. W ciągu swojej kariery zrealizował ponad pięćset przedstawień teatralnych.
Działalność literacka
Łaszczyński był autorem licznych dzieł literackich, w tym:
- „Dzień Zaduszny” (1899)
- „Aria z Halki” (1899)
- „Wierzba Kościuszki” (1921)
- „Wajdelota – pieśń o szczęściu” (1923)
- „Poezje” (1932)
Wielokrotnie pisał również wiersze okolicznościowe, a także tłumaczył prace takich autorów jak Goethe czy Schiller. Jego twórczość obejmowała także poezję w hołdzie różnym wydarzeniom historycznym i postaciom.
Odznaczenia i spuścizna
Witold Łaszczyński został odznaczony Krzyżem Zasługi. Po śmierci został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie, a jego spuścizna literacka znajduje się w Muzeum Historycznym m.st. Warszawy.
