Wirus zapalenia wątroby typu D (HDV)
Wirus zapalenia wątroby typu D, znany również jako wirus delta, jest małym, kolistym wirusem RNA o średnicy 36 nm. HDV zawiera najmniejszy genom wśród wirusów ludzkich i zwierzęcych, składający się z pojedynczej nici RNA o ujemnej polarności. Jego namnażanie jest możliwe jedynie w organizmach zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV), ponieważ HDV nie koduje białka osłonki (HBsAg).
Genom wirusa HDV jest otoczony przez:
- antygen powierzchniowy s wirusa HBV,
- nukleoproteinę HDAg.
Zakażenie wirusem HDV zachodzi drogą pozajelitową, poprzez:
- zakażone igły i strzykawki,
- narzędzia chirurgiczne i stomatologiczne,
- przetaczanie krwi,
- wydzieliny organizmu (sperma, śluz szyjkowy).
Wirus nie występuje w kale, ślinie ani łzach. Zakażenie HDV w przypadku wirusowego zapalenia wątroby typu B znacząco nasila postęp choroby.
Profilaktyka i leczenie
Szczepionka przeciw wirusowi zapalenia wątroby typu B również chroni przed zakażeniem HDV, ponieważ wirus ten jest zdolny do replikacji tylko w obecności HBV. Leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu D jest obecnie niewystarczające. Leki stosowane w terapii wirusowego zapalenia wątroby typu B rzadko są skuteczne w przypadku HDV, a jedynym czynnikiem terapeutycznym, który wykazuje pewną skuteczność, jest interferon alfa. Jego działanie jest efektywne jedynie w około 20% przypadków. Transplantacja narządu często prowadzi do wtórnego zakażenia przeszczepu.
Przypisy
Bibliografia
- D
- Kategoria:Zapalenia wątroby
- Kategoria:Wirusy RNA
