„`html
Wincenty Tymieniecki
Wincenty Tymieniecki (ur. 3 kwietnia 1871 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 10 sierpnia 1934 w Łodzi) był polskim duchownym rzymskokatolickim, biskupem diecezjalnym łódzkim w latach 1921–1934.
Życiorys
W 1891 roku Tymieniecki rozpoczął naukę w seminarium duchownym w Warszawie, a w 1895 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował najpierw w Skierniewicach, a następnie w Łodzi, gdzie pełnił funkcję wikariusza w parafii Podwyższenia Świętego Krzyża.
W czasie I wojny światowej był aktywnie zaangażowany w pomoc potrzebującym, pełniąc m.in. rolę wiceprezesa Komitetu Niesienia Pomocy Biednym w Łodzi oraz członka Obywatelskiego Komitetu Obrony Państwa.
Po utworzeniu diecezji łódzkiej w 1920 roku, Tymieniecki został wikariuszem generalnym. 11 kwietnia 1921 roku papież powołał go na pierwszego biskupa diecezjalnego, a sakrę biskupią przyjął 29 czerwca 1921 roku z rąk kardynała Aleksandra Kakowskiego. Jego zawołaniem biskupim były słowa „In sudore vultus” (W pocie czoła). W ciągu swojej posługi zorganizował kurię, seminarium duchowne, sąd kościelny oraz kapitułę katedralną, a także rozwijał działalność charytatywną i oświatową.
Tymieniecki został pochowany w krypcie katedry łódzkiej.
Odznaczenia i upamiętnienie
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (dekretem z 2 maja 1923)
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
Na jego cześć nazwano ulicę Emilii w Łodzi.
Podsumowanie
Wincenty Tymieniecki był znaczącą postacią w historii Łodzi i polskiego Kościoła katolickiego, znany z zaangażowania w działalność charytatywną oraz oświatową, a jego wkład został uhonorowany licznymi odznaczeniami.
„`
