„`html
Wincenty Granat
Wincenty Granat (ur. 1 kwietnia 1900 w Ćmielowie, zm. 11 grudnia 1979 w Sandomierzu) był polskim duchownym katolickim, profesorem teologii i rektorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Znany jako Sługa Boży Kościoła katolickiego, był również pisarzem i pedagogiem.
Życiorys
Urodził się w rodzinie robotniczej. W 1918 roku rozpoczął naukę w sandomierskim Seminarium Duchownym. Po ukończeniu studiów w Rzymie, przyjął święcenia kapłańskie w 1924 roku i uzyskał dwa doktoraty: z filozofii i teologii.
Po powrocie do Polski pracował jako prefekt szkół powszechnych i nauczyciel religii, angażując się w działalność młodzieżową oraz charytatywną. W 1933 roku został profesorem Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu, a w czasie II wojny światowej prowadził tajne nauczanie.
W 1947 roku uzyskał godność kanonika, a w 1952 roku rozpoczął pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie piastował różne stanowiska akademickie. W 1965 roku został rektorem KUL, jednak zrezygnował w 1970 roku z powodu problemów zdrowotnych.
Po przeprowadzce do Niezdowa, kontynuował pracę naukową i duszpasterską. W 1979 roku zmarł, pozostawiając po sobie bogaty dorobek naukowy, w tym 330 publikacji.
Myśl teologiczna
Granat badał różnorodne tematy teologiczne, w tym spory dotyczące łaski oraz relację między Bogiem a człowiekiem. Jego główne dzieło, Dogmatyka katolicka, stanowi ważny wkład w teologię dogmatyczną.
Dzieła
- Dogmatyka katolicka, Lublin 1959–1967
- Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie, Lublin 1972–1974
- Teodycea, Lublin 1962
- Osoba ludzka. Próba definicji, Sandomierz 1961
- U podstaw humanizmu chrześcijańskiego, Poznań 1976
Pośmiertnie wydano jego prace, w tym Wybór pism ks. Wincentego Granata w 1984 roku. Jego uczniami są znani teologowie, tacy jak ks. Czesław Bartnik i ks. Roman E. Rogowski.
„`
