Wilmer Lawson Allison Jr.
Wilmer Lawson Allison Jr. (8 grudnia 1904 – 20 kwietnia 1977) był amerykańskim tenisistą, który odniósł liczne sukcesy w swojej karierze sportowej. W czasie II wojny światowej służył w armii jako pułkownik.
Kariera tenisowa
Allison zdobył Mistrzostwo Akademickie USA w 1927 roku, reprezentując Uniwersytet Stanowy Teksasu. W grze pojedynczej zwyciężył w Mistrzostwach USA (obecnie US Open) w 1935 roku, pokonując Sidneya Wooda. W 1934 roku dotarł do finału, gdzie przegrał z Fredem Perrym, a w 1930 roku z Williamem Tildenem w finale Wimbledonu.
W grze podwójnej osiągnął znaczące sukcesy, zdobywając tytuły w Wimbledonie w 1929 i 1930 roku wraz z Johnem Van Rynem. Para Allison-Van Ryn wygrała również Mistrzostwa USA w 1931 i 1935 roku, a w latach 1930-1936 dochodziła do finałów zarówno Wimbledonu, jak i Mistrzostw USA.
W grze mieszanej Allison zdobył mistrzostwo USA w 1930 roku w parze z Edith Cross, a rok później dotarł do finału z Anną McCune Harper. W latach 1928-1936 był klasyfikowany w czołowej dziesiątce amerykańskich tenisistów, osiągając 1. miejsce w latach 1934 i 1935.
Allison z Van Rynem rozegrali 24 pojedynki w Pucharze Davisa, wygrywając 32 z 44 rozegranych meczów, zarówno w singlu, jak i deblu. Mimo dominacji Francuzów w latach 30., para ta skutecznie rywalizowała z nimi, odnosząc kilka zwycięstw.
W 1963 roku Allison został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (1–2)
- 1 tytuł
- 2 porażki w finałach
Gra podwójna (4–5)
- Wimbledon: 2 tytuły
- Mistrzostwa USA: 2 tytuły
- 5 porażek w finałach
Gra mieszana (1–1)
- 1 tytuł
- 1 porażka w finale
Podsumowanie
Wilmer Lawson Allison Jr. to postać zasłużona dla amerykańskiego tenisa, z wieloma osiągnięciami zarówno w singlu, jak i deblu. Jego kariera jest przykładem sukcesów, które można osiągnąć dzięki talentowi i determinacji.
