Wilhelm z Rubruk
Wilhelm z Rubruk (ok. 1220 – ok. 1293) był flamandzkim franciszkaninem, misjonarzem i podróżnikiem. W latach 1253–1255 pełnił misję na dworze wielkiego chana mongolskiego Mongke, działając z ramienia króla Francji, Ludwika IX Świętego. Głównym celem jego wyprawy było zbadanie, czy chan byłby skłonny przyjąć chrześcijaństwo i stać się sojusznikiem Zachodu w walce z Turkami.
Wilhelm podróżował przez Konstantynopol, Krym, Ural i pustynię Gobi, aż dotarł do stolicy chana, Karakorum, w 1253 roku. Z jego relacji wynika, że chan uznał króla Francji za najpotężniejszego władcę Zachodu.
Obserwacje i osiągnięcia
Wilhelm stworzył cenny opis swojej podróży, znany jako Itinerarium, który dostarczył informacji o Azji i jej kulturach. W dziele tym zawarł:
- Opis praktyk szamanów mongolskich, nestorian oraz mnichów buddyjskich.
- Szczegóły dotyczące życia codziennego Mongołów, w tym ich ubiór, warunki mieszkaniowe i pożywienie.
- Informacje o piśmie chińskim oraz identyfikację Seres i Kataj jako jednego kraju.
Jego prace przyczyniły się do obalenia błędnych poglądów geograficznych, m.in. dotyczących Morza Kaspijskiego, które wówczas mylnie uważano za zatokę Oceanu Północnego.
W czerwcu 1254 roku Wilhelm wyruszył w podróż powrotną, niosąc list od wielkiego chana do króla Francji, wzywający go do uznania się za wasala Mongołów.
Bibliografia
- Jerzy Rajman, Encyklopedia średniowiecza, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2006.
- Wilhelm z Rubruk, Opis podróży, przeł. Mikołaj Olszewski, Wydawnictwo Marek Derewiecki, Kęty 2007.
